Tussen ongeveer 1898 en 1901 speelde Duitsland zeven interlands tegen teams uit Engeland en Duitsland, alleen werden deze door de DFB niet erkend als officiële interland. De wedstrijden werden georganiseerd door Walther Bensemann, een persoon die aardig bekend was in de voetbalwereld in Duitsland.
Bij de oprichting van de DFB in januari 1900 was er al sprake van een toekomstige nationaal elftal. Alleen als het op de financiering van de wedstrijd aankwam, mislukte het steeds maar weer om een interland te regelen. Het voetbal werd alleen steeds populairder en nadat het land geen elftal kon laten sturen naar de Olympische Spelen in Londen in 1908 werd er als doel gesteld om de spelen van vier jaar later in Stockholm wel te halen. Op 5 april 1908 vond na lange tijd eindelijk de eerste officiële interland van Duitsland plaats. Er werd in Basel gespeeld tegen het buurland Zwitserland, die verloren werd met 5-3. Voor de Zwitsers was het hun derde interland en de eerste overwinning, nadat ze al 2 wedstrijden hadden verloren tegen Frankrijk. Zwitserland zou ook de eerste tegenstander van Frankrijk worden na de twee wereldoorlogen. Het samenstellen van het nationale team was geen makkelijke klus. De regionale voetbalbond mocht spelers scouten en oproepen, echter sommige spelers wilden de lange reis niet maken en speelden liever voor hun club in de buurt, tot op een dag de bond met maatregelen dreigde al hadden ook die niet altijd evenveel invloed. Op 4 april 1909 speelde Duitsland maar liefst twee interlands. In Karlsruhe won een elftal met spelers die alleen maar uit Zuid-Duitsland kwamen met 1-0 van buurland Zwitserland, de eerste overwinning van die dag. Op dezelfde dag werd in Boedapest tegen Hongarije gespeeld met spelers uitsluitend afkomstig uit Noord- en Midden-Duitsland, die speelden 3-3 gelijk. De bond deed dit met de gedachte dat spelers uit dezelfde regio elkaar al kenden en hierdoor beter konden samen spelen.
Het organiseren van interlands bleef moeilijk omdat de bond geen rekening hield met het competitievoetbal. Zo werd in 1910 één dag na de zwaarbevochte finale om de landstitel tussen Karlsruher FV en FC Holstein Kiel een interland georganiseerd tegen België, tot verbazing bij veel spelers. Daar de spelers van de finalewedstrijd afgezegd hadden stonden een uur voor het fluitsignaal in Duisburg maar zeven spelers op het veld. Er werden toen maar mensen uit het publiek genomen en de Belgen wonnen met 0-3. In 1912 speelde Duitsland in Zwolle 5-5 gelijk tegen Nederland, dit zou het doelpunten rijkste gelijkspel uit de geschiedenis van voetbal worden. De eerste echt grote voetbal toernooien werden georganiseerd op de Olympische Spelen. Nadat voetbal een sport was in demonstratie in 1900 en 1904, werd het in 1908 een officiële sport. Duitsland was er voor het eerst bij op de Olympische Spelen in Stockholm in 1912. Na een 1-5 ondergang tegen Oostenrijk was het team al uitgeschakeld voor het hoofdtoernooi tot verdriet bij velen, maar ze mochten wel naar het troosttoernooi. Hier trof het Duitsland Rusland. De Duitsers scoorden maar liefst 16 keer; voor Duitsland de grootste overwinning ooit in de Duitse geschiedenis en voor Rusland de grootste nederlaag ooit. Gottfried Fuchs scoorde maar liefst tien keer, een record dat in pas 2001 verbroken werd door Archie Thompson. In de halve finale verloor Duitsland van Hongarije met 1-3. In 1914 stonden er een aantal wedstrijden gepland, die door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog helaas niet doorgingen. Het land had grootse plannen om het heel goed te gaan doen op de Olympische Spelen in 1916 die in Berlijn zouden plaatsvinden, maar dat ging niet door. Twaalf internationals kwamen er om in de oorlog, waarvan er elf als soldaten op het slagveld sneuvelden.
Na de eerste wereldoorlog
De Eerste Wereldoorlog liet ook zijn sporen na in het voetbal in Duitsland, en het stond geïsoleerd na de oorlog. Alleen Zwitserland was bereid om tegen Duitsland te gaan spelen, ze hadden zelfs nog Duitsland uitgenodigd in 1917, maar zonder succes overigens helaas. Op 27 juni 1920 kwam Duitsland dan naar Zürich toe om de eerste na de oorlogse interland te spelen. Groot-Brittannië, Frankrijk en België bedreigden de Zwitsers met een boycot op het voetbal, maar dat schrikte de Zwitsers niet af. Duitsland verloor de wedstrijd helaas met 4-1. Engeland verzochte de FIFA om Duitsland uit te gaan sluiten, maar dat verzoek werd afgewezen, waardoor de Engelsen er zelf uit traden. De volgende wedstrijden werden gespeeld tegen de buurlanden Zwitserland en Hongarije, Duitsland hun bondgenoten uit de eerste wereldoorlog. In 1922 speelde de Zwitsers alweer tegen Duitsland, waardoor de Belgen een wedstrijd annuleerde met de Zwitsers. Zwitserland hield ook de voetbal en politiek gescheiden, omdat er anders misschien geen interlands konden geregeld werden door de spanningen in Europa toen de tijd
In 1923 speelde Italië tegen Duitsland als eerste tegenstander die ook tegenstander van Duitsland was in de oorlog. De tweede wedstrijd tegen een tegenstander uit de oorlog, volgde pas zes jaar later, dat was Schotland. Tot dan speelden ze alleen nog maar tegen bondgenoten en neutrale staten zoals Noorwegen, Zweden, Nederland en Finland.
Bij de olympische spelen van 1928 was Duitsland ook nog eens aanwezig. Dit werd gezien als een echt WK omdat er teams uit de hele wereld hier na toe kwamen en deelnamen. Na een ruime overwinning op de Zwitsers van 4-0 kreeg Duitsland zelf in de kwartfinale vier goals om de oren van Uruguay, dat de latere Olympische kampioen werd.
De allereerste WK in Uruguay lieten veel Europese landen links liggen, omdat het ver was en Uruguay te goed was. Een jaar later speelde duitland voor het eerst in de Duitse geschiedenis tegen Frankrijk die toen de tijd ook nog het Rijnland bezet hadden. Tijdens de tijd van de Weimarrepubliek wonnen de Duitsers 23 keer en speelden 13 keer gelijk en verloren welgeteld 19 keer wat aanzienlijk veel is. De matige resultaten van de Duitsers waren voor het grootste deel te wijten aan de versplintering van het Duitse voetbal. De regionale voetbalbonden schoven telkens hun regionale beste spelers naar voren, waardoor het sterkste elftal nooit echt op het voetbalveld stond. Van 10 tot 12 november in1945 kwam de FIFA, de voetbalbond, met ze alle bijeen in Zürich. Er werd gesproken over een mogelijke betrekking van Japan en Duitsland in het voetbal. Het werd verboden om sportief contact te hebben met Japan en Duitsland en de DFB die in 1940 al ontbonden werd, kon zichzelf niet meer heroprichten. Een deelname aan de internationale competities was hierdoor onmogelijk gemaakt voor de Duitsers en Japanners. In 1948 deed Duitsland een voorstel bij de FIFA om weer te mogen voetballen tegen landen uit de hele wereld en kregen hierbij steun van Zwitserland, alleen dit voorstel van de Duitsers werd afgewezen. Er werden hierdoor tussen Zwitserse en Duitse clubs vriendschappelijke wedstrijden gespeeld, waar in het buitenland boze reacties op kwam. met dank aan de Engelse voetbalbond hefde de FIFA het verbod op om tegen Duitse clubs te mogen voetballen op 9 mei 1949. De FIFA eiste echter wel dat als er een internationale wedstrijd gespeeld ging worden, de clubs toestemming moesten gaan vragen aan de bezetter.
Op weg naar eerste WK
Nadat de Bondsrepubliek Duitsland werd opgericht op 21 januari 1950 werd de DFB ook heropgericht. Tegelijkertijd met de oprichting van de bondsrepubliek en de DFB ontstond in de Duitse Democratische Republiek ook nog de Deutsche Fußball-Verband (DFV). Twee jaar hiervoor werd de Saarlandse voetbalbond al opgericht in Duitsland (SFV). Dit kwam omdat Frankrijk het Saarland van Duitsland probeerde af te zonderen. De SFV werd toch nog in 1950 opgenomen door de FIFA, alleen de DFB pas in september van 1950 en de DFV pas in 1952!
Op 22 september in 1950 werd er nog een Duitse interland gespeeld tegen de Zwitsers. Sepp Herberger werd opnieuw aangesteld als bondscoach en Dankzij een goal van Herbert Burdenski won Duitsland ook nog bij hun wederoptreden. Voor maar liefst 9 spelers was het hun aller eerste interland. De Doelman, Toni Turek, was op een leeftijd van 31 jaar de oudste debutant bij het nationale elftal ooit en is dat gebleven tot 19 november 2013. Alleen kapitein Andreas Kupfer , Jakob Streitle en Herbert Burdenski (4de interland) speelden voor en tijdens de oorlog nog voor het Duitse nationale elftal. Voor Fritz Balogh die drie maanden later helaas om het leven was gekomen was het de enige interland geworden. Ook Andreas Kupfer kwam na deze wedstrijd niet aan meer speelminuten toe. Naast Turek stonden met Max Morlock en Ottmar Walter ook nog eens twee toekomstige wereldkampioenen in het Duitse nationale elftal. Bij de volgende interland maakte ook Herbergers hun lievelings spelers Fritz Walter zijn terugkeer bij de nationale ploeg van Duitsland. Eerst trad het land op tegen neutrale staten of oude bondgenoten uit de oorlog. In oktober 1952 speelde Duitsland voor de eerste keer een wedstrijd tegen een van de geallieerden, frankrijk, van de Tweede Wereldoorlog. In Frankrijk verloren de Duitsers hopeloos met 3-1 van de fransen. Helaas vond Bondscoach Herberger dat alleen spelers uit de Duitse competitie interlands mochten spelen voor Duitsland, waardoor een van de beste Duitse keeper, Bert Trautmann van Manchester City, wat speelde in Engeland, nooit één interland zou spelen.
Duitsland was niet op tijd met inschrijven voor het WK in Brazilië, maar nam wel deel bij de kwalificatie van het WK in 1954 in het buurland Zwitserland. Duitsland zat in de poule met Saarland en Noorwegen en plaatste zich erg gemakkelijk voor het WK in Zwitserland. Op het WK zat het land in een poule met Hongarije, Zuid-Korea en Turkije wat een erg sterke poule was toen de tijd. Er werden echter slechts twee groeps wedstrijden gespeeld en Duitsland zou niet tegen Zuid-Korea spelen. Duitsland versloeg Turkije met maar liefst 4-1 en moesten daarna tegen Hongarije spelen. Herberger, de coach, wijzigde het team op meerdere plekken en de Duitsers kregen hierdoor een 8-3 pak slaag van Hongarije, tot op de dag van vandaag de grootste nederlaag van het land in een toernooi ooit. Coach Herberger kreeg hierdoor erg veel kritiek over zich heen omdat hij vele basisspelers voorzag met rust, maar dit later als een van de beste keuzes gezien werd. Turkije had Zuid-Korea met 7-0 op hun kop gegeven en hadden evenveel punten als Duitsland. Hierdoor moesten beide teams een beslissende wedstrijd tegen elkaar spelen. De uitgeruste Duitsers wonnen met 7-2 tegen Turkije en gingen dus naar de kwartfinale, waar zij Joegoslavië gemakkelijk versloegen. Nadat zij ook Oostenrijk versloegen in de halve finale, stond West-Duitsland opeens zomaar in de finale. Dit gaat de geschiedenisboeken in als het wonder van Bern. Duitsland moest nu in de finale tegen Hongarije, die 2 jaar eerder al olympisch kampioen waren geworden en Duitsland al 8-3 was ingemaakt en een overwinning leek dus onmogelijk. Na acht minuten hadden de Hongaren al 2 keer gescoord en stonden in 10 minuten en een nieuwe afstraffing leek er aan te komen. Maar twee minuten later scoorde Max Morlock de aansluitingstreffer alweer en kwam er dus hoop. Helmut Rahn maakte in de 18e minuut alweer de gelijkmaker en het werd dus alweer spannend. In de 84ste minuut maakte Rahn zijn tweede van de wedstrijd en de dat was ook gelijk de winnende treffer waardoor de Hongaren na 32 ongeslagen wedstrijden op rij de wereldtitel voor de tweede keer aan toe aan hun neus voorbij zagen gaan. Hoewel de doelman, Toni Turek, twee keer gepasseerd werd in het begin van de wedstrijd, hield hij de Duitsers de rest van de wedstrijd overeind met een paar geweldige reddingen en speelde een legendarische wedstrijd. De Duitse fans hadden das deutschlandlied verzonnen, maar kregen daar felle kritiek op. De eerste twee zinnen van het Duitse lied werden namelijk verboden door de bond, en enkel de derde strofe mocht nog maar mee gezongen worden, alleen kenden de meeste fans deze zin nog niet omdat het net nieuw was. De wereldkampioenen werden met veel lof door het Duitse volk onthaald bij hun terugkeer in Duitsland. Volgens velen werd de Duitse WK-zege gezien als de echte oprichtings datum van de Bondsrepubliek die tot dan nog veel te voortduren had van de impact van de Tweede Wereldoorlog, en dit werd ook nog eens gezien als het begin van het werkelijke Wirtschaftswunder. Na het gewonnen WK kregen de andere landen last van jaloezie en gingen ‘nep nieuws’ verspreiden, er kwamen dingen boven water zoals dat de spelers zogenaamd doping hadden genomen. Een hele bekende Hongaarse international, Ferenc Puskás, bevestigde deze roddels zelfs in een interview, waar de Duitsers niet over te spreken waren. De Duitse voetbalbond verbood hierdoor om wedstrijden te spelen tegen teams waarin Puskás ooit speelde. Dit werd pas weer afgeschaft in 1960, nadat de Hongaarse voetbalbond hun verontschuldigingen hadden aangeboden aan de Duitsers.