De milt wordt tijdens lichamelijk onderzoek gepercuteerd om te bepalen of de milt vergroot is. Er zijn vele ziektebeelden bekend waarbij de milt vergroot kan zijn zoals bij onder andere bepaalde infecties, bloedkanker, lymfeklierkanker en bij een aantal auto-immuunziekten. Linksboven in je buikholte, onder je middenrif, bevindt zich de milt. Een belangrijk anatomische ruimte is de ruimte van Traube. Deze ruimte wordt aan de bovenkant begrensd door het diafragma, links door de milt, rechts door de linker leverkwab en onder door de ribbenboog en maag. Het percuteren van de milt kan je doen door de onder- en bovengrens van de milt uit te percuteren of de ruimte van Traube te percuteren. Bij een miltvergroting is in de ruimte van Traube een dempend geluid hoorbaar terwijl dit normaal tympanisch is. Deze demping is een uitbreiding van de demping van de milt. De percussie van de ruimte van Traube is helaas niet heel sensitief want de demping kan ook bij andere ziektebeelden voorkomen of als je net gegeten hebt en je maag gevuld is. Een normale omvang van de milt bedraagt 12.5×7.5×5.9cm en het gewicht varieert bij volwassenen tussen de 150-250mg. De milt heeft een belangrijke functie in de afweer van ons lichaam en speelt ook een rol bij opslag voor bepaalde bloedcellen.
Er bestaan uiteenlopende meningen over de diagnostische waarde van de percussie van de milt. Aan de hand van literatuur heb ik gekeken hoe betrouwbaar de diagnostische waarde van percussie van de milt is ten opzichte van beeldvormend onderzoek zoals echografie, voor het aantonen of uitsluiten van een vergrote milt. Een vergrote milt is een milt die in lengte groter is dan 13 centimeter. In het eerste onderzoek dat ik heb geïncludeerd, worden de resultaten van verschillende percussietechnieken vergeleken met de echografische resultaten van de milt.1 Drie verschillende percussietechnieken (Nixon, Castell en Barkun et al.) zijn door 8 verschillende onderzoekers uitgevoerd. Van de 27 mensen die meededen, hadden 9 mensen op de echo een vergrote milt. De sensitiviteit tussen de verschillende onderzoekers voor de drie percussietechnieken was tussen de 7.7-75% en de specificiteit tussen de 60-100%. Percussie volgens Nixon had een sensitiviteit van 23-67% en specificiteit van 70-100%, percussie volgens Castell had een sensitiviteit van 23-75% en specificiteit van 60-100% en percussie volgens Barkun et al. een sensitiviteit van 7.7-55% en specificiteit van 80-100%. Zoals je kan zien is er een grote variatie zichtbaar. In het artikel staat duidelijk dat deze verschillen tussen de onderzoeksresultaten afhankelijk waren van de 8 onderzoekers, maar dat dit niet samenhangt met het opleidingsniveau of ervaringen in de kliniek van de onderzoeker.1
Het tweede artikel dat ik heb geïncludeerd, onderzoekt wat de sensitiviteit en specificiteit is van het percuteren van de ruimte van Traube bij het vaststellen van een vergrote milt.2 Dit onderzoek is bij 118 patiënten uitgevoerd, door 3 verschillende artsen. Op de echo hadden 43 patiënten een vergrote milt. Bij het vergelijken van de resultaten van het percuteren van de ruimte van Traube en van een vergrote milt op de echo werd een sensitiviteit van 51-62 berekend en een specificiteit van 65-80.
Er kan worden geconcludeerd dat de percussietechnieken voor het opsporen van een vergrote milt een hogere specificiteit dan sensitiviteit hebben. Daarom wordt bij verdenking op een vergrote milt tot beeldvormend onderzoek overgegaan. De meest gebruikte methode is met behulp van een echo.