De personen waren voor mij net mensen die ik ken, voor de hoofdpersoon. Ik kan mij goed inbeelden in de gedachte van de hoofdpersoon omdat hij ongeveer mijn leeftijd is, en ik net zoiets zou kunnen meemaken als hij. Daarnaast vind ik dat de hoofdpersoon wel erg anders is dan ik, qua eigenschappen. Hij is niet echt gemotiveerd, dat kan ik aan de ene kant wel begrijpen, het is nou eenmaal moeilijk zo ergens bovenop te kunnen komen. Aan de andere kant had ik verwacht dat hij meer zou doen om zijn eigen leven te verbeteren. Daarom vind ik het goed dat andere personages hem helpen, zoals zijn vriendin. Door het gedrag van de hoofdpersoon ben ik niet veranderd. Ik kan me niet ineens aanpassen aan iets omdat ik heb gelezen hoe anderen zijn.
De opbouw van het verhaal vond ik wel goed, alleen had ik het gevoel dat het nergens toe leidde. Het was ook niet gemakkelijk om te lezen omdat er veel onlogische verbanden werden gelegd, associaties. Die begreep ik vaak niet. Van het tijdsverloop had ik geen problemen. Er waren niet al te veel flashbacks of tijdversnellingen, waardoor ik niet snel in de war raakte. Er waren wel wat delen die ik vervelend vond om te lezen zoals de continue ruzie van de hoofdpersoon??s ouders. Ik werd dat een beetje zat omdat ik telkens dacht dat ze daardoor niet aan Conrad dachten, wat ik erg stom zou vinden. Dat verpeste de leeservaring in het algemeen niet. Het taalgebruik was wel goed, naast de moeilijke associaties: ‘To have a reason to get up in the morning, it is necessary to possess a guiding principle. A belief of some kind. A bumper sticker, if you will.’Ik vond dit een lastige associatie, omdat ik niet goed begreep wat ze ermee wilde zeggen. Ik kon het verband niet vinden tussen een ‘bumper sticker’ en het geloven om een reden nodig te hebben om op te staan. Zulke situaties kwamen vaker voor helaas.
Dialogen, er kwamen veel dialogen voor. De dialogen waren nooit de hoogtepunten voor het verhaal, maar wel de hoogtepunten voor mijn plezier. Ik vond de dialogen erg leuk, omdat je zo goed de verbanden kan zien tussen de personages.
Er is een quote die ik erg belangrijk vindt:
‘Guilt. Is not punishment, Berger said. Guilt is simply guilt.’
Ik vind deze zin raar, omdat in dit verhaal schuld eigenlijk vreselijk is. Het is dus in mijn ogen wel net als een soort straf, gegeven aan de personen(Conrad en Calvin). Wat het nog gekker maakt is dat Conrad dit zelf zegt, hierdoor was ik wel verbijsterd. Ik snap nog steeds niet waarom hij zoiets kan zeggen, het moet toch als een straf aanvoelen voor hem? Naar aanleiding van dit citaat wil ik mijn eindoordeel geven. Het boek is heel goed! Het geeft een ongelofelijk eerlijke en scherpe blik op het leven, hoe erg het kan zijn. Het maakt het moeilijk naar de andere kant van het leven te kijken, de leuke kant. Dat is een keer iets anders. Het maakt het lastig redenen te bedenken waarom het leven het wel waard is, terwijl er immens veel redenen voor zijn. De goede karakterontwikkelingen van de personen was ronduit het belangrijkste voor mij om het een leuk boek te vinden.
Leesverslag 2
Boekverslag Engels havo 5
Quinten Pillen H5B
Motivatie van boekenkeuze
Voor het tweede boekverslag uit het verslagendossier Engels heb ik het boek ‘Ordinary people’ gelezen. Toen ik het boek zag staan in de mediatheek dat de voorkant van het boek erg saai eruit zag. Er was weinig kleur, enkel wat woorden, waardoor het mij niet meteen aansprak. Ik hat echter weinig tijd, dus ik gokte er maar op dat de inhoud interessant was. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik het verhaal ken. Over de novelle heb ik vroeger veel gehoord. Ik heb het boek opengeslagen en de eerste bladzijden even doorgelezen. Ik kon goed begrijpen wat er werd verteld en de wijze waarop het werd geschreven vond ik ook fijn. Ik vind het raar dat ik het boek in de eerste instantie niet heb afgewezen, omdat mijn eerste boek uit dit dossier totaal het ongekeerde lijkt te zijn van dit boek; De voorkant was spannend, een donker kaft met een vuurtoren bij nacht erop, grote neon letters erop, alsof het licht van de vuurtoren de letters verlichtte. Dit is dus duidelijk een groot verschil.
Uiteindelijk heeft de eerste bladzijde voor mij bepaald of ik hem zou kiezen of niet. Daar begon het verhaal nog niet, gek genoeg begon het met een gedicht van vier regels. Ik begreep weinig van wat het gedicht wilde zeggen maar ik vond het heel aansprekend. Het had in mijn ogen wel wat te maken met de inhoud, die ik al aardig kende.
gegevens
Auteur: Guest, Judith
Titel: Ordinary people
Uitgave: Eerste uitgave
Uitgever: Penguin Books
Plaats van uitgave: New York, Amerika
Jaar van uitgave: 19
Bladzijden: 263
Genre: Novelle, psychologische roman
Samenvatting
Het is 1970, een middelbare schoolstudent genaamd Conrad Jarret wordt wakker bij het licht van de zon die langzaam opkomt. Het is tijd om de dag te beginnen, maar Conrad ziet er erg tegenop. Hij denkt na over alle dingen die hij moet doen. Tanden poetsen, aankleden, boeken pakken enzovoort. Maar bedenkt dan dat hij blij mag zijn dat hij al die dingen kan doen. Hij is namelijk net hersteld van zijn toestand, na een poging te hebben gedaan tot zelfmoord. Hij voelt zich prettig, de herstelfase beleeft hij als een goede tijd, alles valt op z’n plek. Dat is wel even iets anders dan wat zijn arts Dr. Crawford zei: Het zullen zware dagen voor je worden, de eerste dagen van herstel zijn altijd lastig. Calvin en Beth, de ouders van Conrad zijn bezorgd over zijn toestand, nu hij weer terug is. Ze willen een psychiater vragen onderzoek te doen naar een behandeling. Conrad vindt het lastig om zijn oude leven op te pakken. Hij maakt een lijstje met dingen die hij wil doen of verbeteren: slagen, sporten, vrienden maken, werken, gitaar spelen en een vriendin zoeken. Al deze dingen probeert hij zo goed mogelijk aan te pakken. Het laatste puntje lukt hem, hij ontmoet Jeanine. Een dag later gaan z’n ouders op bezoek bij familie, waar ze het weekend blijven. Conrad logeert bij z’n opa en oma, wat hij niet zo leuk vindt omdat ze zo ouderwets zijn. Na een tijdje krijgt hij het meer naar z’n zin. Hij gaat meer dingen doen in plaats van op de bank zitten. Maar later gaat het mis. In de krant leest hij dat Karen, een meisje wie hij kende, zelfmoord heeft gepleegd. Conrad raakt in paniek. Het is laat en hij gaat naar bed, natuurlijk is slapen geen optie. Hij besluit een wandeling te maken in de omgeving. Hij probeert rustig na te denken over de situatie. Wanneer z’n ouders weer terug komen, van het familieweekend, heeft de vader slecht nieuws. Ze hebben nagedacht om te gaan scheiden, niet direct, maar ze zijn zich al wel aan het voorbereiden. Conrad’s moeder is op een dag vertrokken, om even weg te zijn van de situatie thuis, om te kunnen nadenken. Of ze ooit nog terug komt is de vraag, zou ze de familie zo in de steek laten?
Personages
Hieronder staat een lijst van de namen van de meest belangrijke personages uit het boek. Ik heb er 4 gekozen, maar in totaal waren het er wel meer dan vijftien. Sommige personen heb ik samengevoegd, onder andere omdat ze bijna altijd samen aanwezig zijn in het verhaal, maar ook omdat er een bepaalde relatie bestaat tussen die personen.
De lijst van uitgekozen personen:
Conrad Jarrett
Conrad is de hoofdpersoon ((protagonist) van het verhaal. Het is een jonge middelbare schoolstudent. Hij is op het moment dat het verhaal begint net 18 jaar. Hij krijgt steeds meer last van psychische aandoeningen die veroorzaakt zijn door de ongelukkige dood van zijn iets oudere broertje Jordan (later meer uitleg over dit personage). Hij is erg emotioneel, bij gesprekken met een psychiater kunnen zijn gevoelens zo ineens omschieten. Hier kan hij moeilijk mee om gaan, maar hij wordt volkomen gesteund, vooral door de arts (waar later meer over wordt verteld). De arts onderzoekt hem namelijk, en snapt volkomen wat er mis is met de jongen, dat is ook eenmaal begrijpelijk, na de tragische dood van zijn broer. De arts ziet in dat de sleutel ligt bij het schuldgevoel, waar Conrad sinds de dood mee rondloopt. Conrad heeft moeite zich af te zetten tegen de gedachte dat het allemaal zijn schuld is, de dood van zijn broer, het vertrek van zijn moeder, enzovoort. Hij kan er tegen als mensen hem proberen te troosten, door te zeggen dat hij er niks aan kon doen. Hij was immers bij de dood! Achteraf zijn er zo veel dingen te bedenken die anders hadden moeten gaan, in die gedachtegang zit hij voor lange tijd gevangen.
Hij ziet er erg normaal uit, donker haar, wat hij regelmatig lang laat, een smal gezicht en verder weinig herkenbare dingen. Zoals andere personen wel hebben heeft Conrad geen bril, draagt hij niet bepaalde accessoires zoals een pet, cap, sierraden enzovoort. Zijn persoonlijkheid kun je als het ware aan de buitenkant zien, hij doet weinig met z’n uiterlijk, wat door luiheid kan komen, of door het feit dat een tikkeltje tegendraads is. Hij is natuurlijk een ’round/dynamic character.’ Het is min of meer een uitvoerig karakter, in tegenstelling tot een ‘type’ of ‘flat character.’
Calvin Jarrett
Calvin is de vader van Conrad en Jordan. Daar het hele verhaal heen wordt hij ‘Cal’ genoemd. Hij is de echtgenoot van Beth. De vader is in zijn kindertijd opgegroeid in een weeshuis. Een belangrijke factor in zijn leven is het goed opvoeden van zijn kinderen en er veel zijn voor zijn familie. Ook hecht hij veel waarde aan zijn baan, hij is advocaat. Hij voelt aan dat zowel zijn zoons als zijn vrouw enkel tegenslagen treffen, hier kan hij slecht tegen, ook weer door zijn verantwoordelijkheidsgevoel. Daarnaast heeft hij ook het gevoel dat het lot van zijn overgebleven zoon al is bepaald, er kan niets meer goed gaan. Hij voelt zich hulpeloos, omdat hij het zo graag beter wil maken voor Conrad en Beth.
Ook Calvin is erg veelzijdig en een uitvoerig karakter. Zijn gevoelens door het hele verhaal heen zijn altijd gericht op het zorgzame gevoel voor z’n zoon, of op de slechte band met zijn vrouw. Deze gevoelens komen vaak ter sprake, dus is dit (van de ’round characters’) bijna het belangrijkste personage.
Bijpersonen:
Beth Jarrett
Beth is de moeder van Conrad en Jordan, en is de vrouw van Calvin. Ik heb gekozen haar niet te beschrijven als ‘?n van de hoofdpersonen. De reden daarvoor is dat ze eigenlijk altijd zo goed mogelijk afstand probeert te maken van de problemen binnen het gezin. Ze wil eigenlijk weinig aandacht schenken aan het overlijden van haar zoon. Dit lijkt in perspectief misschien nogal ongepast, het gaat tenslotte wel om haar zoon. Maar dit is echter niet helemaal raar. Dat zij er zo weinig van aan trekt is enkel schijn. Ze vindt het zeker wel belangrijk, alleen lijkt het alsof dat niet zo is, omdat de rest van de familie er h’?l veel aandacht aan geeft. Zij is er ook liever niet, wanneer er wordt gesproken over het verleden. Uiteindelijk is ze ook zomaar ineens weg uit de familie. Zo zorgt ze er dus weer voor dat ze verreweg is van al de problemen thuis.
Jeanine Pratt
Jeanine is net als Conrad een middelbare schoolstudent op de school in Lake Forest, waar ook Conrad op school zit. Ze leert Conrad kennen op school, maar ziet hem daarna steeds vaker na school. Dat komt omdat ze beide in het koor zitten. Na een tijdje gaan ze daten en krijgen ze verkering. Aan het einde van het verhaal hebben ze een serieuze relatie. Ze heeft een moeilijke jeugd gehad, ze is ook lichtelijk depressief geweest. Hierdoor kan ze goed omgaan met de psychische problemen van Conrad, die Jordan eigenlijk ook had. Ze probeert er alles aan te doen om het leven beter te maken voor Conrad, daardoor wordt ze door het hele boek gezien als een soort engel. Niet alleen om haar schoonheid, maar ook omdat ze Conrad steunt en helpt om uiteindelijk een beter leven te cre??ren voor hem.
Howard en Ellen
Howard en Ellen zijn Beth’s ouders, Conrad’s grootouders. Ze brengen Kerstmis met de Jarretts door, en Conrad verbleef in hun huis toen zijn ouders naar Houston waren vertrokken voor een paar dagen. Ze gingen toen naar een oom en tante van Conrad, om familiezaken te bespreken. Conrad had niet een dergelijk goede relatie met zijn grootouders, hij vond ze tamelijk ouderwets. Telkens als hij bij zijn grootouders was zocht hij dus bezigheden buitenhuis, anders zou hij het vreselijk vinden.
In het algemeen is karakterontwikkeling ook zichtbaar, omdat je als lezer eigenlijk alle personen voor een lange tijd volgt in wat ze denken, doen, en hoe ze zich voelen. Zo weet je precies hoe zich mentaal opbouwen en na tijden en gebeurtenissen anders gaan denken. Dit vind ik eigenlijk vreemd, omdat het een novelle is. Bij een novelle wordt dit meestal niet zo veel uitgewerkt, maar in dit geval wel. Hierdoor heeft het veel weg van een roman, maar het kan ook zijn dat dit komt omdat de novelle psychologisch gegrond is.
Onderlinge relaties spelen ook een belangrijke rol. Natuurlijk is elke persoon sterk verbonden met de overleden Jordan. Dit is dus een geestelijke relatie. Tussen de personen die worden gevolgd in het verhaal(Conrad, zijn ouders, enz.) bestaat zowel een geestelijke als lichamelijke connectie. Dit is wel interessant omdat deze verbanden steeds maar uitbreiden door het verlies van persoon, namelijk Jordan.
Titel verklaring
‘Ordinary people’ is de titel van het boek.
In de context van het verhaal is de titel totaal ironisch. Vrij vertaalt betekend dit ‘de doorsnee mens.’ Het grappige hieraan is, is dat het verhaal helemaal niet gaat over normale/doorsnee mensen. De titel zorgt denk ik voor een vraag die opkomt bij de lezers: Ben ik gewoon, ben ik doorsnee? Zo is de titel totaal het tegenovergestelde van wat er nu in het verhaal speelt, wat namelijk niet echt ‘gewoon’ is. De hoofdpersoon’s poging tot zelfmoord is een van de dingen die hem abnormaal maken tegenover andere jongens zoals hij. Aan de andere kant is er wel een soort verband tussen de titel en het verhaal, waardoor het dus niet ironisch is. Je kunt namelijk ook zeggen: De schrijver wil met de titel duidelijk maken dat de situatie waarin de familie Jarrett zich verkeert iedere familie had kunnen zijn, waardoor ze niets anders zouden zijn als anderen, wat hun dan weer ‘ordinary’ maakt. Bij het onderdeel ‘persoonlijke beoordeling’ zal uitleggen welke kijk ik op de titel heb.
Het boek heeft geen ondertitel, die verwijst naar een thema. Wel is er een motto. De schrijver heeft namelijk een klein gedicht in het boek gezet, nog voor dat het daadwerkelijke verhaal begint.
But what a shining animal is man,
Who knows, when pain subsides, that is not that,
For worse than that must follow–yet can write
Music; can laugh; play tennis; even plan.
Het motto vind ik echter moeilijk te verklaren. De roman heeft ten eerste te maken met isolatie, verdriet, verlies, en vergeven. Het gedicht beschrijft denk ik op een bepaalde manier hoe de mens daarop reageert, of daar mee om gaat.
Tijd en ruimte
De tijd valt op twee manieren te bepalen. Ten eerste staat het jaar wanneer het boek is geschreven voorin. Dit is natuurlijk erg handig, alleen weet je dan nog niet zeker of de tijd in het verhaal overeenkomt met de tijd in het echte leven. Ten tweede wordt in het verhaal een paar keer gezegd in welk 10-jarig tijdvak het verhaal zich afspeelt. Dat is namelijk de jaren 1970-1980. Vergeleken met nu is het nog wel aardig modern. Je kunt eigenlijk moeilijk begrijpen hoeveel tijd er wordt verstreken in het verhaal, omdat er af en tijdsprongen en tijdversnellingen plaatsvinden. Hierdoor wordt de chronologie verstoord. De opeenvolging van gebeurtenissen wordt meerdere keren onderbroken. Ook flashbacks worden af en toe opgeroepen, maar nooit een flashforward. Af en toe worden er wel toekomstverwijzingen gegeven. Dat zijn niet echt flashforwards, omdat ze niet een beeld geven van iets wat er gaat komen, maar daarentegen iets zeggen waardoor er een bepaalde spanning wordt opgebouwd. Zo weet alleen de alwetende verteller wat er gaat gebeuren, de lezer weet nog niets en de personages zelf ook niet (hier meer over bij wijze van vertellen). Het begin is in medias res. Het begint als het ware bij een vrij willekeurig punt in het verhaal, het verhaal wordt niet ge??ntroduceerd. Toch valt hier over te discussi??ren. Voorafgaande aan het verhaal is een van de belangrijkste personen overleden, daarna begint het verhaal. Je kunt zeggen dat het verhaal dus daarvoor al begonnen was, dus dat het op een willekeurige dag verder loopt. Aan de andere kant kun je zeggen dat het een nieuw begin is, als het ware. Het verhaal loopt hier niet door, maar begint juist. Dit is lastig te bepalen. Het einde van het verhaal is gesloten, omdat het verhaal eindigt zonder dat er dingen onbeantwoord blijven die belangrijk zijn voor het verder verloop van het verhaal. Het verhaal is als het ware helemaal rond.
Zoals ik al eerder zei is het ook lastig te bepalen hoelang het verhaal zich heeft afgespeeld. Ik gok dat het ongeveer een jaar is geweest, dit is dus de vertelde tijd. De verteltijd is ongeveer 14 uur. Ik heb er een week over gedaan om het boek uit te lezen, met elke dag ongeveer twee uur lezen. Af en toe was het lastig te lezen, waardoor ik meer tijd kwijt was(hier meer over bij persoonlijke beoordeling).
Over de tijd valt weinig te zeggen. Het hele verhaal speelt zich af in Amerika, in Illnois. Dit is een echt bestaande plaats, ook bestaat de school waar Conrad op zat echt. De school, en tevens zijn huis is in het stadsdeel Lake forest. Hier speelt het hele verhaal zich af, dan op school, ofthuis, op kantoor enzovoort.
Wijze van vertellen
Perspectief
Het perspectief is uit de ogen van een ‘alwetende verteller.’ Hierdoor wordt het oordeel, visie, begrip en afkeer van die verteller duidelijk. Echter is dit niet altijd het geval. Af en toe wordt van perspectief gewisseld. Zo wordt het perspectief van de verteller ook wel eens veranderd naar het perspectief van de hoofdpersoon.
Vertelsituatie
Er zijn een paar manieren die de schrijver gebruikt om de lezer het verhaal te laten meebeleven. Hij gebruikt daarvoor bepaalde perspectieven: De ik-verteller en de onzichtbare verteller.
Door het perspectief van de ik-verteller te gebruiken wordt alles beschreven vanuit de hoofdpersoon. Dit gebeurt maar enkele keren. Grotendeels wordt het perspectief van de onzichtbare verteller gebruikt. Het is namelijk een anonieme derde persoon die het verhaal verteld.
Spanningsopbouw
Eerlijk gezegd was er helemaal geen spanningsopbouw. Er waren een aantal momenten die wel spannend waren, maar van die momenten waren er naar mijn mening veel te weinig. Ik heb enkel vijf momenten gehad dat ik de spanning voelde en graag wilde doorlezen. Ik moet wel zeggen dat de momenten van spanning wel erg spannend waren. Hieronder staan enkele spannende gebeurtenissen met daarbij de spanningsgraad en in welk hoofdstuk ze staan. Daaronder staat een tijdlijn weergegeven verdeeld onder de hoofdstukken.
Deze gebeurtenissen lopen op chronologische volgorde, er is rekening gehouden met de tijdverbrekingen. Rondom deze gebeurtenissen loopt het verhaal. Tussen elke gebeurtenis zit niet dezelfde tijdsduur, dat is verschillend.
Thema en motieven
Het thema van het boek is wat het betekend voor een mens om te lijden aan een psychische stoornis en wat voor effect het heeft op je gedrag. Conrad lijkt een typisch voorbeeld te worden voor dit thema na de tragedie van overleden broer.
Een motief kan zijn ‘overwinnen.’ Conrad probeert namelijk zijn schuldgevoel over de dood van z’n broer weg te werken. Dit komt herhaaldelijk voor in het verhaal, omdat dit ook een van de dingen is waar het verhaal om draait. Schuld kun je dan ook zien als het motief zelf. Meerde personages hebben last van een blijvend schuldgevoel: Conrad zit met het schuldgevoel over Jordan, Calvin zit met het gevoel dat hij geen goede vader is en beter voor zijn familie moet zorgen.
‘relaties’ is een ander motief. Er komen voordurend relaties tussen personages ter sprake, en meestal zijn dit geen goede relaties. Zo hebben de ouders van Conrad voortdurend ruzie.
De hele familie jarrett is ergens bang voor. Zo is Conrad bang dat hij rara idee??n in zijn hoofd krijgt door zijn stoornis, waardoor die verkeerde dingen kan gaan doen. Calvin is bang dat het niet meer goed zal komen met Conrad, en Beth is bang dat de familie teveel blijft hangen in het verleden, terwijl zij verder wil om de verschrikkelijke gebeurtenissen achter haar te laten.
Persoonlijke beoordeling
Ik wil allereerst beginnen met het onderwerp. Het onderwerp was erg interessant. Dit komt omdat ik psychologie erg leuk vindt. Daarom was dit boek al helemaal goed, omdat het hele boek gaat over de manier waarop mensen mentaal veranderen wanneer er iets gebeurd in hun leven, zoals nu de dood van Jordan. Het is boeiend om te lezen hoe mensen met een stoornis er heel anders kunnen aankijken dan mensen die dat niet hebben. Ik ken zelf geen mensen wie een psychische aandoening hebben of geestelijk iets hebben waardoor ze moeite hebben met gevoelens, maar ik denk dat het een beetje te vergelijken is met depressiviteit. Ik ken mensen die onder depressie hebben geleden en ik vindt dat het dan wel erg dichtbij komt. Daarnaast is het verliezen van een dierbaar persoon denk ik herkenbaar voor de meeste mensen. Ik zelf heb geen mensen verloren wie ik liefhad, of wie zo dichtbij mij waren als Jordan bij Conrad. Daar zie ik mijzelf dus niet in.
Over dit onderwerp heb ik eigenlijk niet vaak nagedacht. Ik heb een aantel keer eerder verhalen gelezen over depressieve mensen, echter weet ik niet of ik dat hier mee moet associ??ren. Door dit onderwerp ben ik dus wel aan het denken gezet, niet alleen over hoe het zou voelen als ik het zelf meemaakte, maar ook hoe mijn leven er zou uitzien in zo’n situatie. Hierdoor ben ik er meer mee bezig en dat vindt ik wel leuk, het zorgt ook dat ik zulke dingen beter begrijp en dat ik meer begrip heb voor mensen met een bepaalde geestelijke stoornis.
Wat dit onderwerp ook zo aangrijpend maakt is dat het heel diep kan gaan. Vooral in dit boek wordt er een enorme diepgang gemaakt, dat is ook logisch want daar gaat het boek deels over. Het is dus totaal niet oppervlakkig.
Ik ken verder een aantal boeken die ook met dit onderwerp te maken hebben, ik heb van allen wel eens gehoord en wel eens iets van gelezen, maar de boeken zelf heb ik niet gelezen. Films ken ik niet die over dit onderwerp gaan, behalve de film van dit boek.
De gebeurtenissen waren zelf niet al te interessant, maar de gedachten en de gevoelens van de personages die erbij kwamen kijken maakten het erg boeiend. Ik vind dus de personen belangrijker dan de dingen die gebeuren in het verhaal. Dat komt ook omdat ik een grotere band kreeg met de hoofdpersoon naarmate meer gevoelens van hem naar boven kwamen. Natuurlijk kwamen die gevoelens op door de gebeurtenissen, maar dat terzijde. Ik vond wel dat er weinig dingen gebeurde, vergeleken met de vertelde tijd. Dat was wel jammer. Meestal waren de gebeurtenissen niet eens zo opwindend. Nu is dat op zich helemaal niet een groot probleem, het hoeft ook niet verrassend of schokkend te zijn. Ik vind wel dat de gebeurtenissen ervoor moeten zorgen dat ik me meer bij het verhaal betrokken voel. Ik had het gevoel dat het bij dit boek niet kwam door de gebeurtenissen, maar door de dialogen tussendoor, door de relaties van personages, de kleinere dingen lijkt het wel. Het aantal gebeurtenissen viel dus mee, zoals ik al eerder zei. Dat is vervelend, maar het verpest daarnaast niet de dingen die ik juist zo leuk vond, namelijk de kleinere dingen. De balans was daardoor wel goed.
De personen waren voor mij net mensen die ik ken, voor de hoofdpersoon. Ik kan mij goed inbeelden in de gedachte van de hoofdpersoon omdat hij ongeveer mijn leeftijd is, en ik net zoiets zou kunnen meemaken als hij. Daarnaast vind ik dat de hoofdpersoon wel erg anders is dan ik, qua eigenschappen. Hij is niet echt gemotiveerd, dat kan ik aan de ene kant wel begrijpen, het is nou eenmaal moeilijk zo ergens bovenop te kunnen komen. Aan de andere kant had ik verwacht dat hij meer zou doen om zijn eigen leven te verbeteren. Daarom vind ik het goed dat andere personages hem helpen, zoals zijn vriendin. Door het gedrag van de hoofdpersoon ben ik niet veranderd. Ik kan me niet ineens aanpassen aan iets omdat ik heb gelezen hoe anderen zijn.
De opbouw van het verhaal vond ik wel goed, alleen had ik het gevoel dat het nergens toe leidde. Het was ook niet gemakkelijk om te lezen omdat er veel onlogische verbanden werden gelegd, associaties. Die begreep ik vaak niet. Van het tijdsverloop had ik geen problemen. Er waren niet al te veel flashbacks of tijdversnellingen, waardoor ik niet snel in de war raakte. Er waren wel wat delen die ik vervelend vond om te lezen zoals de continue ruzie van de hoofdpersoon??s ouders. Ik werd dat een beetje zat omdat ik telkens dacht dat ze daardoor niet aan Conrad dachten, wat ik erg stom zou vinden. Dat verpeste de leeservaring in het algemeen niet. Het taalgebruik was wel goed, naast de moeilijke associaties: ‘To have a reason to get up in the morning, it is necessary to possess a guiding principle. A belief of some kind. A bumper sticker, if you will.’Ik vond dit een lastige associatie, omdat ik niet goed begreep wat ze ermee wilde zeggen. Ik kon het verband niet vinden tussen een ‘bumper sticker’ en het geloven om een reden nodig te hebben om op te staan. Zulke situaties kwamen vaker voor helaas.
Dialogen, er kwamen veel dialogen voor. De dialogen waren nooit de hoogtepunten voor het verhaal, maar wel de hoogtepunten voor mijn plezier. Ik vond de dialogen erg leuk, omdat je zo goed de verbanden kan zien tussen de personages.
Er is een quote die ik erg belangrijk vindt:
‘Guilt. Is not punishment, Berger said. Guilt is simply guilt.’
Ik vind deze zin raar, omdat in dit verhaal schuld eigenlijk vreselijk is. Het is dus in mijn ogen wel net als een soort straf, gegeven aan de personen(Conrad en Calvin). Wat het nog gekker maakt is dat Conrad dit zelf zegt, hierdoor was ik wel verbijsterd. Ik snap nog steeds niet waarom hij zoiets kan zeggen, het moet toch als een straf aanvoelen voor hem? Naar aanleiding van dit citaat wil ik mijn eindoordeel geven. Het boek is heel goed! Het geeft een ongelofelijk eerlijke en scherpe blik op het leven, hoe erg het kan zijn. Het maakt het moeilijk naar de andere kant van het leven te kijken, de leuke kant. Dat is een keer iets anders. Het maakt het lastig redenen te bedenken waarom het leven het wel waard is, terwijl er immens veel redenen voor zijn. De goede karakterontwikkelingen van de personen was ronduit het belangrijkste voor mij om het een leuk boek te vinden.