Paragraaf 1-14
Waarover gaat de inscriptie (inhoudelijk) van paragraaf 1 tot paragraaf 14?
In deze paragrafen beschrijft Augustus hoe hij de top heeft bereikt in zijn politieke carri??re en met welke eretitels hij werd benoemd ter beloning voor zijn vrome daden. Het is al duidelijk dat Augustus veel verzachtende uitspraken over zijn gruweldaden maakt en hen die betrokken waren bij het bereiken van zijn prestaties weglaat. Er wordt ook vermeld hij enkele aanbiedingen die zijn roem kon vergroten heeft geweigerd zoals in het begin van paragraaf 5, waar hem werd voorgesteld om alleenheerser van het Romeinse rijk te worden. Hoewel ik moeilijk kan ontkennen dat Augustus een man van eer en ambitie was, wil ik toch ook zeggen dat hij deze titels niet enkel weigerde uit nederigheid maar vooral om zichzelf te beschermen, ik zal hier later dieper op ingaan. In paragraaf vier beschrijft Augustus hoe hij triomftochten voorzien door de senaat ook al zeer bescheiden heeft geweigerd. In Augustus van Cassius Dio, vertaald door G.H. de Vries is alsook duidelijk merkbaar dat Augustus niet de goddelijke welwillende dictator is zoals hij zichzelf voorstelt op de inscriptie. In zijn prille carri??re is Augustus’ enige motief om naar de top te klimmen. Je zou kunnen zeggen dat de zegswijze ‘het doel heiligt de middelen’ perfect toepasbaar is bij Augustus’ acties volgens Dio, maar hij blijf wel trouw aan het merendeel van zijn principes. Zo kreeg Augustus de titel van propraetor toegewezen in combinatie met volmachten die onder normale omstandigheden enkel konden worden uitgevoerd door een consul. Dit gesjoemel had hij tot stand laten brengen m.b.v. Cicero en andere leden van de senaat, toch laat hij onder zijn volle geweten Cicero en de andere senaatsleden waarbij hij in het krijt stond doden door zijn rivaal Marcus Antonius met de proscripties. In paragraaf 2 beweert Augustus dat hij de moordenaarstweemaal heeft verslagen hoewel hij niet vermeld dat hij ze enkel kon verslaan met behulp van Marcus Antonius.
*Opmerking: In meerdere bronnen wordt de naam van beide consuls tijdens het jaar 43 v.Chr. vermeld als Aulus Hirtius en Gaius Pansa dus ik veronderstel dat het in onderstaande vertaling hoogstwaarschijnlijk fout is.
Paragraaf 1
De voornaamste reden dat Augustus ‘ toen nog Gaius Julius Caesar Octavianus of in het kort, Octavianus ‘ zo’n grote onderscheidingen ontving, was grotendeels te danken aan Cicero. Het is niet zo dat Cicero beslist deze onderscheidingen wou verlenen aan Augustus wegens zijn daden ten voordeel van de staat. Het maakte onderdeel deel uit van Cicero zijn plan als groot voorstander van de republiek. Zijn doel in dit plan was om Marcus Antonius uit de weg te ruimen m.b.v. Augustus. Ik leid hier uit af dat Cicero, Marcus Antonius als een potentieel gevaar zag voor het voortbestaan van de republiek. Voor Cicero draaide dit uit tot een zware vergissing dat uiteindelijk leidde tot zijn ondergang. Augustus had tenslotte nog in datzelfde jaar waar hem zijn onderscheidingen werden toegereikt een driemanschap gevormd samen met Antonius en Lepidus. Zij werden tijdelijk ‘ gedurende een periode van vijf opeenvolgende jaren, later hebben ze dit nog eens verlengd met 5 jaar ‘ de machtigste mannen van het toenmalige Romeinse rijk om zo een eind te maken aan de heersende problemen waaronder vooral de Caesarmoordenaars. Hun nieuwe bevoegdheden gaf hen de macht om de proscriptielijsten op te stellen, via deze lijsten konden ze op een eenvoudige manier hun politieke tegenstanders uitschakelen. Jammer genoeg was Cicero de dupe van deze proscriptielijsten, sinds Antonius hem zag als een vijand. Cicero had immers vaak brandhout gemaakt van Antonius. Ten gevolge van de proscriptielijsten liep het dus uit tot een massamoord waarvan overwegend senatoren en Romeinse burgers uit de ridderstand het slachtoffer waren. Augustus was zich volledig bewust van wat hij had veroorzaakt, toch was dit niet genoeg om hem te verhinderen zijn doelstellingen te bereiken. Blijk dat macht verkrijgen voor Augustus een uiterst hoge prioriteit was.
Augustus werd dat jaar inderdaad verkozen tot consul suffectus, maar hij vermeldt niet dat hij deze consulverkiezingen had georganiseerd tegen de wil van de senaat. Deze laatstgenoemde had eerst geweigerd om nieuwe verkiezingen te laten doorgaan maar Augustus dwong hen ertoe ‘ toen heette hij Octavianus, hij was nog een jongeman wanneer dit gebeurde ‘ en zo werd hij uiteindelijk verkozen samen met Quintus Pedius. Er zijn geen bronnen die aangeven wat ik nu zal beweren, maar ik vermoed dat hij dit voor mekaar kreeg door de senaat onder druk te zetten met zijn leger.
Paragraaf 2
Legitieme processen tegen de Caesarmoordenaars waren het zeker. Ik las in de annotaties van Fik Meijer uit het boek Mijn Daden Res Gestae dat met behulp van de Lex Pedia, vervaardigd door Augustus’ medeconsul Quintus Pedia iedereen betrokken bij de moord van Julius Caesar veroordeeld kon worden en daarna gestraft. Maar later in dit paragraafje brengt Augustus iets zeer misleidend ter sprake. Hij zegt namelijk dat de Caesarmoordenaars vanwege hem werden verslagen terwijl Antonius’ hulp nodig was om Cassius te verslaan, ‘?n van de leiders van de republikeinen en een Caesarmoordenaar. Tijdens Augustus’ eerste confrontatie met Cassius leed hij bovendien een nederlaag en dit nadat hij tweemaal moest vechten tegen Brutus vooraleer hij hem(Brutus) kon verslaan. Dit ben ik ook te weten gekomen dankzij Fik Meijer.
Paragraaf 3
In Augustus van Cassius Dio wordt wat meer achtergrondinformatie over deze episode voorzien. Zo zegt Dio op pagina 37 dat in het jaar 31 v.Chr. na de slag bij Actium Augustus enkele Romeinse burgers die hun militaire dienst hadden volbracht had ontslagen zonder hen te compenseren, sommigen omdat ze te oud waren, anderen omdat ze volgens Augustus in staat waren een rebellie te ontketenen. Anders gezegd, Augustus vertrouwde hen niet. Later begonnen deze ontslagen soldaten meer oproer te veroorzaken in Itali?? wanneer Augustus zich verder weg bevond, bij zijn terugkomst gaf Augustus hen eindelijk wat ze allang hadden moeten verdienen. Hij moest hiervoor wel mensen hun bezittingen afnemen, wat hij deed met Antonius’ medestanders. Of dat Augustus dit al lang van plan was, kon ik nergens vinden, dus is er omtrent deze gebeurtenis twijfel rond zijn integriteit. Dat is de indruk die hij op mij hij heeft nagelaten ‘ dat Augustus zichzelf ziet als een integer mens. Over de rest van dit paragraaf heb ik niets toe te voegen.
Paragraaf 5
Zoals ik al zei, zal ik nu een klein beetje dieper ingaan op de reden waarom Augustus nu daadwerkelijk de functie dictator heeft geweigerd. Via hetzelfde boek weer Augustus ben ik te weten gekomen dat Augustus ten eerste deze keuze maakte omdat hij toentertijd al veel meer macht bezat dan die van een dictator, dus zou die titel hem maar weinig opleveren. Het zou naar zijn mening hem op den duur zelfs meer kwaad dan goed uitbrengen. Hij geloofde immers dat het een pejoratieve term was.
Paragraaf 10
De hoofdzakelijke aanleiding van Augustus’ beslissing om Marcus Aemilius Lepidus niet af te zetten van zijn functie als Pontifex Maximum was om de Romeinse bevolking niet te verontwaardigen, aldus Cassius Dio. De functie van Pontifex Maximum was zeer bijzonder, deze titel wordt immers nog steeds gedragen door de huidige paus. Moest Augustus de Pontifex Maximum zomaar afzetten omdat hij de functie wilde bekleden mocht hij niet al te veel rekenen op de sympathie van de Romeinse bevolking. Zijn enige optie was wachten tot Lepidus stierf en alhoewel hij niet z’n grootse fan was wachtte hij toch rustig met alle geduld tot het aangebroken moment. Reden voor Augustus’ afkeer tegenover Lepidus was dat zijn zoon betrokken was bij een complot tegen de keizer, dit was duidelijk want hij liet zijn wrokgevoelens niet verbergen in de senaat. Hij liet hem bijvoorbeeld altijd als laatste antwoorden in de senaat.
Paragraaf 1-14