Het ontstaan van de staat Israël is begonnen met het zionisme. Het zionisme is een ideologie die een Joodse staat in het gebied waar eerst Israëlische koninkrijken lagen ondersteunt. De naam komt van de berg Zion waar vroeger het oude Jeruzalem lag van David en Salomo. De ideologie is door de joden uit midden-Europa halverwege de 19e eeuw ontwikkeld, omdat de hevige joden discriminatie en vervolgingen vanuit Oost-Europa naar het westen van Europa trok ondanks dat de joden daar goed geassimileerd waren. De joden in Oost-Europa waren dat niet, zij bleven de Hebreeuwse taal spreken en leefden volgens de Joodse cultuur, waardoor zij het met meest onderdrukt werden.
Er ontstond nieuw antisemitisme waardoor er meer gelooft werd dat de joden niet als een eigen volk geaccepteerd zouden worden. De socialistische zionisten legden nadruk op wat hun dachten dat de reden was van de politieke machteloosheid van de joden: ze waren te veel vertegenwoordigd in de intellectuele beroepen zoals in de handel en geld in plaats van dat ze ook vertegenwoordigd waren in de landbouw.
Rond 1880 trokken de eerste zionisten naar Palestina om er land aan te kopen waarop groepen werden opgericht die zich bezig hielden met het opbouwen van een Joods gemeenschap in Palestina. Dit ging niet helemaal goed, omdat de gronden die de zionisten konden kopen geplaagd werd door malaria waardoor de helft van de 35.000 immigranten die tussen 1880 en 1905 naar Palestina waren gekomen weer terug gingen door ziekte en armoede.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd een deel van het Midden-Oosten veroverd door Groot-Brittanni??, Palestina viel onder het veroverde deel. In 1917 werd door Arthur James Balfour, een toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken, een brief geschreven aan een leider van de Joodse gemeenschap in Groot-Brittani??, Lord Rotschild. Deze brief was bestemd voor de Zionistische Federatie en is bekend als de Balfour-verklaring. De Balfour-verklaring hield in dat Groot-Brittani?? de zionistische idee??n voor een Joods thuis in Palestina ondersteunden. Dit wel zonder dat de rechten van de Arabische bevolking geschonden mochten worden. De Britten ondersteunden de joden echt om een eigen staat op te richten.
Op 14 mei 1948 werd Israël tot onafhankelijke staat uitgeroepen door David Ben-Gurion, de eerste premier van Israël, omdat op 15 mei 1948 het Britse mandaat voor Palestina af zou lopen. Deze dag word in Israël jaarlijks gevierd als Onafhankelijkheidsdag maar in Palestina herdenken ze deze dag als al-Nakba-dag (de rampdag).
De uiteindelijke onafhankelijkheidsverklaring is opgesteld door een comit?? waar David Ben-Gurion, Yehuda Leib Maimon, Moshe Sharrett en Aharon Zisling deel van waren maar het heeft een tijd geduurd voordat ze bij de offici??le tekst kwamen. De tijdelijke regering was het er niet over eens er in de verklaring vermeld moest worden dat de grenzen van Israël net zo zouden zijn als in de opstelling van de Verenigde Naties. David Ben-Gurion was er tegen, omdat de Arabieren deze grensopstelling niet zouden accepteren en oorlog zouden voeren tegen Israël. Een andere discussie ging over het verwijzen naar God aan het eind van de tekst. Er zaten twee rabbi’s in de regering en zij waren, samen met andere religieuze leden, hier voorstander van. Uiteindelijk gebruikten ze de titel ‘rots van Israël’ als verwijzing in plaats van God, omdat iedereen dit op zijn eigen manier kan interpreteren.
De onafhankelijkheidsceremonie vond plaats in Tel Aviv, in het Tel Aviv museum. Het werd van te voren niet bekend gemaakt dat dit zou gebeuren uit vrees dat de Britten dit zouden proberen te stoppen of dat de Arabische legers zouden aanvallen. De uitgenodigden kregen het op de ochtend zelf pas te horen. Om 4 uur ‘s middags werd de bijeenkomst geopend door David Ben-Gurion met het zingen van het Joodse volkslied, de Hatikwa. Ben-Gurion las de onafhankelijkheidsverklaring voor om het vervolgens te laten zegenen door rabbi Fishman. Nadat 25 van 37 parlementsleden de verklaring hadden ondertekent werd opnieuw de Hatikwa gezongen. Ongeveer een halfuur na het uitroepen van de onafhankelijkheid werd Israël volledig erkend door de toenmalige president van de Verenigde Staten, president Truman. De formele erkenning vond pas plaats in 1949. Snel hierna volgden landen als Iran, Guatamala, IJsland en de Sovjet-Unie met al haar satellietstaten. De Sovjet-Unie zorgde ervoor dat Israël veel wapens kon inkopen uit Tsjecho-Slowakije voor de strijd tegen de Arabische landen. Op 11 mei 1949 werd Israël lid van de Verenigde Naties.
2: Wat zijn de twistpunten tussen Israël en Palestina?
Er zijn verschillende twistpunten tussen Israël en Palestina, wij gaan de drie belangrijkste beschrijven namelijk : De grenzen, Jeruzalem en Het Jodendom vs. De Islam
De grenzen
Een offici??le grens tussen het Palestijnse gebied en het Israëlisch gebied is er bijna niet. De Verenigde Naties hadden in 1947 een verdelingsplan opgezet waar de Israëlieten bereid waren zich aan te houden maar ze hebben het nooit ingesteld, omdat ze wisten dat de Arabieren het niet zouden accepteren. Nadat Israël de onafhankelijkheid had uitgeroepen hebben de Arabische landen Israël de oorlog verklaard. Het voormalige Palestijnse grondgebied is sinds dien veroverd en bezet door Arabische landen als Egypte en Jordani?? en weer herovert door Israël.
Jeruzalem
Jeruzalem is de hoofdstad van Israël en heeft een gemengde Joodse en Arabische bevolking. Sinds 2008 is Nir Barkat burgemeester van Jeruzalem.
De stad is verdeeld in Oost -Jeruzalem en West ‘Jeruzalem. Oost-Jeruzalem werd in 1967 veroverd door Israëlische troepen. Binnen de internationale Israëlisch-Palestijns conflict vormt dit gebied een heet hangijzer. Jeruzalem werd door Israël in 1950 tot hoofdstad verklaard. Hier ligt het oppergerechtshof, het presidentsgebouw, het parlement en de meeste ministeries. De status als hoofdstad is niet internationaal erkenden de meeste ambassades zijn gevestigd in Tel Aviv. Jeruzalem onderhoudt een kantoor in het Ori??nt House en werd door de Palestijnse Autoriteit beschouwt als hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat. De Verenigde Naties houden vast aan het ‘corpus separatum’ uit het en hebben een en ander in 1980 nog eens bevestigd . PLO en Israël hadden een Oslo-overeenkomst gesloten. Hierin werd de onderscheid duidelijk gemaakt, tussen Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever. Dit zou ook definitief worden besloten in de permanente status.
De stad was de oude hoofdstad van het koninkrijk Israël, na de scheuring de hoofdstad van het koninkrijk Judea en later van het Latijnse Koninkrijk Jeruzalem. Het is een van de meest omstreden gebieden ter wereld. Als een duizenden jaren oude stad is het een bakermat van het jodendom en het christendom, en worden de stad of plaatsen erin door volgelingen van deze twee religies en door de islam als heilig beschouwd. Ondanks de aanslagen die er vrij geregeld plaatsvinden, trekt de uit natuursteen opgetrokken stad jaarlijks honderdduizenden pelgrims en andere toeristen.
Zowel joden, christenen als moslims beschouwen Jeruzalem als een belangrijke stad. Voor joden is de Westmuur (ook bekend als ‘Klaagmuur’), de Westelijke Muur van de voormalige Tweede Tempel, de stenen expressie van hun religieuze traditie. Voor christenen is Jeruzalem de stad waar Jezus als gelovige jood waarschijnlijk verschillende keren de pelgrimsfeesten heeft meegevierd, de laatste dagen van zijn leven indrukwekkende dingen meemaakte en zei, gekruisigd werd en uit zijn graf herrees en waar de vroege kerk ontstond. En Moslims komen naar Jeruzalem omdat op de Tempelberg in de oude stad de Rotskoepel en de Al-Aqsamoskee staan, de belangrijkste islamitische centra na Mekka en Medina. Toen in 1969 een orthodoxe Australi??r een brand stichtte in de al Aqsamoskee werd dit Israël zwaar aangerekend. In Israël kwamen er veel rellen en aanslagen. De VN Veiligheidsraad kwam met een felle veroordeling en vele meenden dat Israël toch de status quo op de Tembelberg wilden veranderen.
Het Jodendom vs. Islam
Er zijn veel verschillen maar ook veel gelijkenissen tussen het Jodendom en de Islam. Beiden geloven zijn monothe??stisch wat betekend dat ze maar in ‘?n god geloven. In de Islam noemen ze god Allah in het Jodendom noemen ze god Go’, omdat ze Zijn naam niet zomaar willen gebruiken. In de Islam is Mohammed de voornaamste profeet in het Jodendom is Mozes de voornaamste profeet. In beide geloven mag je geen varkensvlees eten. In de Islam is de imam de geestelijke verzorger en in het Jodendom is de rabbi de geestelijke verzorger. In de Islam is de Koran het heilige boek en in het Jodendom is de Thora het heilige boek. Joden en Christen worden de ‘Mensen van het Boek’ genoemd en ook al word er gelooft dat de Koran de laatste openbaringen van God bevat en dat de andere heilige boeken vals zijn word in de Koran wel geadviseerd om bij twijfel de ‘Mensen van het Boek’ te raadplegen.
Binnen de Islam zijn er verschillende stromingen maar de 2 grootste stromingen zijn het soennisme en het sjiisme. De soennieten vormen de grootste stroming binnen de Islam; ongeveer 85% van de moslims is soenniet. De naam is afgeleid van het woord ‘sunnah’ dat ‘gewoonte’ betekend. Soennieten geloven dat moslims de profeet Mohammed zo trouw mogelijk moeten navolgen qua eetgewoonten, gedrag en leefgewoonten.
De sjiieten vormen de op-‘?n na grootste stroming binnen de Islam. Sjiisme betekend letterlijk: ‘volgeling van Ali’, zij vonden dat na de dood van de profeet Mohammed zijn leiderschap overgenomen moest worden door een lid uit zijn familie, oftewel zijn schoonzoon/neef Ali. De sjiieten kennen veel gezag toe aan de imam.
Door deze verschillende stromingen binnen het geloof kent de Islam geen spiritueel leider wiens gezag algemeen erkend wordt.
Binnen het Jodendom zijn er geen verschillende stromingen maar wel verschillende visies op het geloof zoals de rabbijnse visie en de historisch-kritische visie. De rabbijnse visie houd in dat Abraham de eerste Jood was. De historisch-kritische visie houd in dat het Jodendom door 2 kenmerken onderscheid werd van andere godsdiensten; henothe??sme, wat later monothe??sme is geworden, en de wetten in de Thora die door de afstammelingen van Israël gevolgd moeten worden. In het rabbijnse Jodendom is de ontkenning van andere goden een standaard hoewel de historisch-kritische joden vinden dat de Thora aangeeft dat de Israëlieten van vroeger wel andere goden erkenden door het idee dat God de mens heeft gecre??erd.
Beide geloven zijn streng en als je als niet-religieuze deel wilt worden van ‘?n van de 2 dan zal dat je niet makkelijk afgaan. Allebei hebben ze heilige geschriften die met elkaar overeenkomen en elkaar soms zelfs aanvullen. Hun normen en waarden zijn ook bijna hetzelfde: ‘heb uw naasten lief zoals u uzelf lief hebt’ en ‘je moet verantwoordelijkheid nemen voor het welzijn van de wereld’.
3: Wat voor gevolgen had dit voor de inwoners van Palestina?
Toen op 15 mei 1948 de Britse troepen het voormalige mandaatgebied Palestina verlieten brak de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 uit doordat een coalitie van Arabische landen Israël binnenviel. Sinds 1947 was al ongeveer een derde van de Arabische-Palestijnen gevlucht naar buurlanden ondanks dat de Britten nog verantwoordelijk waren voor de ordehandhaving en de bescherming van de bevolking. Abdul Rahman Hassan Azzam, voorzitter van de Arabische liga, gaf op 15 mei een persconferentie in Ca??ro waarin hij aangaf dat de Arabieren de bedoelingen hadden met deze oorlog de joden uit te roeien in Israël. Wat de Arabische landen niet wisten was dat de koning van Jordani??, Abdoellah I, een geheime overeenkomst had gesloten met de Joodse leiders waarin hij hun steun bood om de geplande opdeling van Palestina voort te zetten mits ze Palestina onderling zouden verdelen. Het Jordaanse leger kon hierdoor zonder veel moeite het gehele gebied dat nu bekend staat als de Westelijke Jordaanoever bezetten. Omdat Jeruzalem internationaal bestuurd gebied zou blijven werd de status hiervan buiten de overeenkomst gehouden. Het Arabische legioen viel op 19 mei Jeruzalem binnen en veroverde daar na een strijd met het Joodse leger, de Haganah, het oosten van Jeruzalem.
Nadat het Joodse leger op 8 juli het gehele vroegere mandaatgebied herovert, op de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever na, word er begin 1949 eindelijk een wapenstilstand gesloten. Voor de staat Israël hield dit in dat zij een groter gebied kregen dan eerst in 1947 was vastgesteld, dit was vreselijk voor de Palestijnen, omdat de delen die niet geregeerd werden door Israël maar eigenlijk door de Palestijnse autoriteit werden nu geregeerd door Jordani?? en Egypte. Dit verlies voor de Palestijnen word door hun vaak al-Nakba, ook wel de catastrofe, genoemd.
De gevluchte Palestijnen in Jordani?? vormen ongeveer 70% van de bevolking en nadat Jordani?? de Westelijke Jordaanoever had geannexeerd in mei 1950 kregen de Palestijnen die er woonden automatisch het Jordaanse staatsburgerschap. Deze annexatie werd niet erkend door de Arabische landen.
Een deel van de gevluchte Palestijnen in Libanon kregen ook het Libanese staatsburgerschap maar zij waren verboden deel te nemen aan meer dan 70 beroepsgroepen. Sinds 2005 is dit aantal verlaagd naar 20 beroepsgroepen en mogen de Palestijnen nu wel deelnemen aan de medische beroepsgroepen.
Toen Egypte de Gazastrook bezetten in 1949 werd het voor de inwoners bij niet mogelijk om Gaza te verlaten. Zowel de originele bewoners als de vluchtelingen kregen strenge regels opgelegd en werden beperkt in werkgelegenheid en scholing en ze hadden een uitgaansverbod tot de ochtend van de volgende dag. De Gazastrook was bezet door Egypte van 1949 tot 1967. De Egyptenaren hebben de Gazastrook nooit geannexeerd maar behandelde het zoals het was; bezet gebied. Het viel daardoor ook onder het bestuur van de militairen. De Palestijnen in Egypte kregen een Palestijns paspoort, geen Egyptische, omdat de Palestijnen zich niet mochten vestigen in Egypte en ze behielden het Palestijnse staatsburgerschap tot aan 1959 toen de president van Egypte, Gamal Abder Nasser, de Palestijnse regering in de Gazastrook ophief en het onder de Egyptische regering kwam te staan. In een 6-daagse oorlog in juni 1959 worden de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook weer veroverd en bezet door Israël. Maar de gebieden werden niet geannexeerd door Israël. Sinds de bezetting zijn er duizenden Palestijnen gevlucht vanwege de gevechten met het Israëlische leger en honderden Palestijnen zijn hierdoor zelfs gedood. In 2005 heeft Israël zich uit de Gazastrook teruggetrokken maar de Palestijnen zijn in hun primaire behoeftes zoals voedsel, water en huizing nog steeds afhankelijk van Israël.
Het conflict wat er pas speelde was begonnen in de zomer van 2014 in de gazastrook en zuidelijk Israël. Op 8 juli startte de Israëlisch leger een militaire operatie genaamd operatie beschermende rand. Het is gericht op de Palestijnse beweging Hamas en islamitische jihad. Bij deze operatie vielen aan Palestijnse zijde meer dan 2100 doden, grotendeels burgers, en raakten meer dan 10.000 Palestijns gewond. Meer dan 17.000 gebouwen werden verwoest door met name luchtaanvallen. Aan Israëlisch zijde vielen 73 doden (7 burgers en 66 militairen'[4] en meer dan 500 gewonden
Als aanleiding werd de ontvoering en moord op 12 juni 2014 van drie Israëlisch tieners. Israël hield Hamas hiervoor verantwoordelijk, maar Hamas ontkende hiervoor verantwoordelijk te zijn. , de politiek leider van Hamas, verklaarde later nog eens dat de leiders van Hamas geen weet hadden gehad van de ontvoering die door enkele leden van Hamas was uitgevoerd. Hij benadrukte dat Hamas tegen het doden van burgers is.In feite waren de afgebroken vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit de directe aanleiding. Israël werd hierdoor erg gefrustreerd. Na de ontvoering van de tieners zette Israël een grootschalige zoekactie op gang in de Westelijke Jordaanoever en arresteerde honderden Palestijnen. Ook werden er 1.300 huizen doorzocht en vielen er enkele Palestijnse doden. Op 30 juni 2014 werden de tieners vermoord teruggevonden. Twee verdachten, Marwan Kawasme en Amer Abu Aysha, zouden na 12 juni 2014 niet meer gezien zijn. De huizen van de vermoedelijke daders werden verwoest. Israël voerde diezelfde nacht nog (30 juni) raketaanvallen uit in het zuiden op de door Hamas geregeerde Gazastrook.
De volgende ochtend, 1 juli, werd in Oost-Jeruzalem een Palestijnse tiener uit wraak door Joodse inwoners ontvoerd en levend verbrand; zijn lichaam werd op 2 juli gevonden. De ontvoeringszaken leidden tot gewelduitbarstingen.
Op 24 juni 2014 begon het Israëlisch leger met luchtaanvallen op de Gazastrook. In de nacht van 26 op 27 juni werden door Israël bombardementen op Hamas-doelwitten uitgevoerd. Als reactie daarop werden raketten uit de Gazastrook op Israël afgevuurd. Deze werden door de Israëlisch luchtmacht met nieuwe bombardementen beantwoord.
In de nacht en ochtend van 20 juli werd er voortdurend gebombardeerd. Er vielen minstens 60 doden en honderden gewonden. Er werd een humanitair bestand afgekondigd waarin er gedurende twee uur niet gebombardeerd zou worden en de Palestijnen tijd zouden krijgen de slachtoffers te begraven en te verzorgen. Het bestand hield echter geen twee uur stand, er volgden nieuwe bombardementen.[20]
Op 30 juli kondigde Israël een staakt-het-vuren van vier uur aan in de gebieden waarin geen soldaten waren ingezet. Tijdens het staakt-het-vuren voerde Israël alsnog een luchtaanval uit op een markt in Gaza. Daarbij vielen zeker 15 doden en 160 gewonden.[40]
Op 2 augustus liet Israël weten dat de inwoners van Beit Lahiya, een voorstad van Gaza, konden terugkeren. Deze plek ligt in het gebied waar Israël zijn grondoffensief begon. Het leger trok zich echter niet terug uit de regio. Op andere plaatsen in de Gazastrook gingen de bombardementen door.[48] Buurland Egypte besliste intussen om de hulp aan Gaza op te voeren door onder andere meer stroom te leveren, nadat de enige centrale van de regio werd vernield. Egypte schonk eerder al medicijnen, voedsel, ziekenwagens en medisch materiaal en liet Palestijnse vluchtelingen op het eigen grondgebied toe voor medische verzorging.[49]
Op 5 augustus ging een 72 uren durend staakt-het-vuren in, een voorstel van Egypte dat zowel door Hamas ondersteund werd als door Israël, dat zei een van zijn belangrijkste doelstellingen (namelijk de vernietiging van 32 ‘Hamas-tunnels’) bereikt te hebben. In Egypte zou onderhandeld worden over een langere wapenstilstand. Toen het tijdelijke bestand inging, begon het leger aan de terugtrekking van zijn grondtroepen uit de Gazastrook. Sinds 8 juli 2014 had deze militaire operatie aan ongeveer 1860 Palestijnen in de Gazastrook het leven gekost, meest burgers. Aan Israëlisch kant waren 65 soldaten en 3 burgers omgekomen
Hamasleiders meldden na de eerste hervatte gesprekken dat er resultaten geboekt waren voor een langdurige wapenstilstand. Er zou een vredesregeling zijn die uitgebreider dan de Oslo-akkoorden is. Egypte zond op 16 augustus een uitgewerkt plan naar de Palestijnse partijen en Israël. De Palestijnse president Mahmoud Abbas gaat akkoord met dit plan, maar Israël is nog niet akkoord gegaan. Ook Hamas is niet tevreden met het plan.
Volgens het Egyptische plan zou Israël stoppen met de aanvallen op Gaza vanuit de lucht, vanaf het land en vanuit de zee. De Palestijnse groeperingen zouden op hun beurt geen aanvallen op Israël doen en geen tunnels op Israëlisch grondgebied graven. De grenzen van Gaza zouden geopend worden en als de wapenstilstand houdt, zouden de partijen terugkeren naar Ca??ro voor verdere onderhandelingen over o.a. een gevangenenruil en een haven en vliegveld in Gaza. Volgens Mahmoud Abbas is Egypte geen bemiddelaar, maar een partner en kan ze niet vervangen worden door een andere bemiddelaar.
Op dinsdag 26 augustus, de vijftigste dag van Operation Protective Edge, accepteerden Hamas en Israël een Egyptisch voorstel voor een nieuw staakt-het-vuren, dat voor onbepaalde tijd moet gelden.[114] Dit werd gemeld door Moussa Abu Marzouk, de nummer twee van Hamas in ballingschap die deelneemt aan de vredesgesprekken. Enige tijd later werd het bevestigd door Israëlische regeringsbronnen. Binnen een maand zullen de gesprekken voortgezet worden. Israël zal humanitaire hulp en materiaal voor de opbouw toelaten in Gaza. Via de grens met Egypte kon op 27 augustus, voor het eerst sinds 2007, een konvooi van het VN Wereldvoedselprogramma de Gazastrook bereiken.
De belangrijkste afspraken: Hamas en alle andere groeperingen in Gaza moeten zich onthouden van raketbeschietingen, Israël moet stoppen met alle militaire acties. De Palestijnse Autoriteit gaat de grenzen tussen Israël en Gaza bewaken opdat er geen militaire goederen binnenkomen, en gaat de wederopbouw uitvoeren. Hiervoor moet Israël meer grensgebied openstellen. Israël belooft de bufferzone in Gaza in te korten van 300 naar 100 meter van de grens. Gazaanse vissers mogen voortaan tot 10 km van de kust vissen in plaats van 5 km. Israël blijft echter nog steeds de controle houden over de grenzen houden (Hiermee is de volledige blokkade, een eis van Hamas, nog niet opgeheven). Er wordt nog steeds gepraat over verdere heikele punten zoals een luchthaven en een haven in Gaza[117].
4: Hoe ontstaat het Palestijns nationalisme?
In de tweede helft van de negentiende eeuw was er een enorme toestroom van Europese joden die om religieuze redenen naar Palestina emigreerden.In 1899 was het eerste Palestijns verzet tegen de immigratie van de Europese joden en dit was voor het eerst dat de Palestijnen onder elkaar gingen samenwerken,dit was het begin van het samenhorigheidsgevoel van de Palestijnen maar er is hier nog geen sprake van een echt nationalistisch gevoel want dat was destijds nog te zwak.
In 1919 was er een bijeenkomst van het eerste Nationaal Palestijns Congres dat streeft naar een onafhankelijk Palestina maar tevergeefs want in 1920 heerst Groot-Brittanni?? over Palestina.
De Palestijnen waren ontevreden over het verdwijnen van het Ottomaanse rijk en de Britse bezetting deze onvrede leidde er uiteindelijk tot dat de an-nebi moesa-festiviteiten van 1920 veranderden in (Palestijns) nationalistische demonstraties en rellen. Na afloop van het islamitische feest Nabi Musa trokken Arabieren massaal naar Joodse nederzettingen, vooral rondom Jeruzalem.Het volk scandeerde Palestina is ons land, de Joden zijn onze honden. Hierop braken massale rellen uit, waarbij ook enkele Arabieren om het leven kwamen, zo waren er nog enkele andere rellen en demonstraties.
Nadat David Ben Goerion in 1948 de staat Israël had uitgeroepen waren de Arabieren er op zijn zachts gezegd niet blij mee en duizenden Palestijnen sloegen op de vlucht. De vluchtelingen komen terecht in de overgebleven delen van Palestina namelijk de Westelijke Jordaanoever en de Gaza-strook, en in de buurlanden van Palestina.
Palestijnse dorpen worden vernield en ontvolkt en de verlaten gronden worden door de Israëli’s ingenomen. De nieuwe staat Israël beslaat 3/4 van Palestina (zonder precieze aanduiding van de staatsgrenzen).
Geen enkel Arabisch land erkende Israël maar honderdduizenden Joodse immigranten trokken ernaartoe om er een nieuw bestaan op te bouwen.Israël werd een welvarend land met een enorm sterk leger.Om de Palestijnse vluchtelingen bekommerde zich haast niemand.De Arabische landen wilden Israël nog steeds niet erkennen en zolang dit niet gebeurde hield Israël de gebieden bezet.
De Palestijnen zelf waren het wachten moe, eerder voelden ze zich gewoon een onderdeel van het Arabische volk omdat die vrijwel allemaal anti -Israël waren maar nu zei als enigen hun huizen uit zijn gezet en massaal op de vlucht zijn geslagen en als tweederangsburgers werden behandeld in de omringende Arabische landen voelden ze zich echt met elkaar verbonden en begon echt het Palestijnse nationalisme op te komen.
Zo werd de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie ook wel bekend als Palestine Liberation Organization (PLO) opgericht in 1964.De PLO stond symbool voor het Palestijnse nationalisme het oorspronkelijk doel van de organisatie was het “bevrijden” van de Palestijnse staat met de grenzen zoals die door het Britse mandaat geschapen zijn en zoals deze tot 1947 van kracht waren.
Hoewel de PLO tegenwoordig ook parlementair en diplomatiek politiek actief is, zag men vroeger volgens het handvest gewapende strijd als het enige alternatief voor de bevrijding. Gedeeltelijk is de PLO voortgekomen uit oud-strijders in de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948, veel van de Palestijnen sloten zich aan bij de PLO. Sinds 1969 stond de PLO onder leiding van Yasser Arafat.
De PLO en andere, nog felle organisaties begonnen met terroristische acties(bomaanslagen, kapingen etc.) om aandacht te vragen voor het Palestijns vraagstuk. De PLO wilde zich niet neerleggen bij het bestaan van de staat Israël. De Arabische landen steunden Yasser Arafat wel maar deden weinig om hem echt te helpen.
Met de PLO hadden de Palestijnen eindelijk een organisatie dat voor echt hen en hun welzijn opkwam iets wat voorheen nauwelijks gebeurde.
5: Hoe willen de Palestijnen een eigen staat bereiken?
Hier zijn de meningen natuurlijk over verdeeld, de twee grootse politieke partijen in Palestina zijn al-Fatah en Hamas deze partijen zijn als water en vuur en kunnen het voortdurend niet eens worden over de staatsinrichting van Palestina.
Al-Fatah is een Palestijnse politieke beweging dat in 1959 mede door Yasser Arafat in Koeweit is ingericht. De naam is een omgekeerde afkorting van Harakat at-Tahrir al-Filastini (“Bevrijdingsbeweging van Palestina”). Voorheen was Al-Fatah een guerrillabeweging die ook terroristische aanslagen pleegden. Fatah werd de dominante kracht in de Palestijnse zaak na de Zesdaagse Oorlog van 1967. Fatah sloot zich aan bij de PLO en bemachtigde het leiderschap ervan in 1969 dit nadat de andere leden van de PLO gemarginaliseerd waren. Tot aan zijn dood was Arafat hoofd van de PLO. De huidige vertegenwoordiger van Fatah is Farouk Kaddoumi, die kort na Arafats dood werd verkozen. Hij is ook de leider van Fatah.
Fatah beschikte tot de Palestijnse parlementsverkiezingen van 2006 over een ruime meerderheid in het Palestijnse parlement. Bij deze laatste verkiezingen moest zij deze positie afstaan aan Hamas.
Fatah heeft verschillende doelstellingen, het hoofddoel is “de bevrijding van geheel Palestina”: de “be??indiging” van het Zionisme en het herstellen van een staat Palestina op het oorspronkelijke grondgebied van het Brits Mandaat Palestina (territorium 1921-1947). Dit staat nog steeds in het handvest van de PLO.
Tegenwoordig streeft Fatah alleen nog naar een onafhankelijke Palestijnse staat, waar de Gazastrook en Westelijke Jordaanoever (inclusief Oost-Jeruzalem) (territorium 1949-1967) deel uit van moeten maken. Een voorbeeld uit de statuten van Fatah: Vestiging van een onafhankelijke democratische staat met volledige soevereiniteit in alle Palestijnse gebieden, met Jeruzalem als hoofdstad; de bescherming van de rechten en de gelijkberechtiging van de burgers, zonder enige vorm van raciale of religieuze discriminatie.
Hamas is een Palestijnse islamitische politieke beweging die streeft naar de ‘bevrijding’ van Palestina en die zich verzet tegen het bestaan van de Israëlische staat en is opgericht in 1987.
Het Arabische woord ”?? (‘am??s) betekent ‘enthousiasme, vuur, fanatisme’. In onder meer de Verenigde Staten en de Europese Unie wordt Hamas beschouwd als een terroristische organisatie, in een deel van de islamitische wereld daarentegen wordt Hamas gesteund.
Hamas is een Palestijnse afsplitsing van de Egyptische Moslimbroederschap, die tijdens de Eerste Intifada is opgericht door sjeik Ahmad Yassin en Abdel Aziz al-Rantissi met de steun van Israël. Aanvankelijk hield de organisatie zich vooral bezig met religie en sociaal werk, ze bouwden ziekenhuizen en scholen en boden burgers financi??le hulp.
In het begin van de jaren ’80 van de twintigste eeuw genoten sjeik Yassin en zijn aanhangers steun van de Israëlische overheid. Israël zag Al-Mujamma al Islami als een mogelijke bondgenoot in de strijd tegen de toenmalige terreur van de door Yasser Arafat geleide PLO. Deze houding veranderde tijdens het begin van de eerste Intifada.
De Eerste Intifada was een ongeco??rdineerde uitbarsting van geweld en volksprotest tegen de Israëlische aanwezigheid in de Westelijke Jordaanoever. Naarmate de jaren vorderden werd het geweld steeds heftiger, de Eerste Intifada leidde mede tot de Oslo-akkoorden van 1993.
Tijdens de eerste intifada trad Hamas met veel geweld op tegen Palestijnen die ze verdachten van collaboratie met Israël. Het begrip collaboratie werd door Hamas breed uitgelegd, het kon van alles zijn: van het geven van informatie aan Israël tot het werken voor Israëli??rs. Honderden (vermeende) collaborateurs werden geliquideerd. Ondanks dit gewelddadige optreden won Hamas aan populariteit. In 1993 werden de Oslo-akkoorden ondertekend door Israël en de PLO. De akkoorden voorzagen in een terugtrekking van het Israëlische leger uit de Gazastrook en deWestelijke Jordaanoever en het recht op zelfbestuur van de Palestijnen door de vorming van de Palestijnse Autoriteit.
Daar stond tegenover dat de Palestijnen de staat Israël moesten erkennen. Hamas was en bleef tegenstander van de Oslo-akkoorden omdat Hamas de staat Israël niet erkent en het hele voormalige Palestina opeist voor de Palestijnen, in het handvest van Hamas staat dat het streeft naar de vernietiging van de staat Israël. Na de Oslo-akkoorden kwamen de Fatah-beweging van Arafat en de Hamas van Yassin scherper tegenover elkaar te staan.
Yassin leidde de beweging tot hij op 22 maart 2004door het Israëlische leger werd geliquideerd. Na de liquidatie van sjeik Yassin in 2004 werd de leiding van Hamas waarschijnlijk gesplitst. Er kwam een algemeen leider en een leider in de Gazastrook. Het is onduidelijk wie precies waar de verantwoordelijkheid voor draagt.
Hamas streeft naar een islamitische staat in Palestina tussen de Middellandse Zee en de Jordaan. Met Palestina wordt het gecombineerde grondgebied van de staat Israël, de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever bedoeld. Het Handvest spreekt over vernietiging van Israël en zegt dat heel Palestina voor altijd een islamitische waqf (schenking) is . Het zegt verder dat Hamas “een humane organisatie” is, die de rechten van de mens en verdraagzaamheid tegenover andere godsdiensten in acht neemt. Zo kunnen de drie godsdiensten islam, christendom en jodendom “samenleven in veiligheid”. Hieraan wordt echter toegevoegd dat dit slechts mogelijk is “onder de schaduw van de islam”.
De door Fatah geleide Palestijnse Autoriteit kampte met mismanagement en corruptie, hierdoor waren veel Palestijnen slechter af dan v’?r het zelfbestuur. De verslechtering van de situatie in de Palestijnse gebieden verweet men Israël, die nog steeds delen van de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever bezet hield. Met een bezoek op 28 september 2000 van de toenmalige Israëlisch oppositieleider Ariel Sharon aan de Tempelberg barstte de bom. Er braken massale demonstraties uit in de Palestijnse gebieden en in Israël zelf. In 2000 startte Hamas met het beschieten van Israël met raketten en mortiergranaten, vooral het zuiden van Israël was doelwit. Deze tweede intifada zou tot 2005 duren. Van 29 september 2000 tot en met 30 juli 2005 kwamen 972 Israëli??rs en 3301 Palestijnen om het leven en raakten tienduizenden mensen gewond. Om een einde te maken aan de spiraal van geweld besloot Israël in 2005 om zich volledig terug te trekken uit de Gazastrook. De resterende militaire bases werden ontmanteld en de Joodse nederzettingen werden in september 2005 – soms met geweld – ontruimd. Hamas claimde daarna de overwinning op Israël, Israël zou vertrokken zijn vanwege het verzet door Hamas. De terugtrekking van Israël leverde Hamas veel stemmen op bij de verkiezingen in 2006, maar vrede bracht het verlaten van de Gazastrook niet.
In januari 2006 won Hamas de verkiezingen in de Palestijnse gebieden met 76 van de 132 zetels, de concurrerende partij Fatah – die tot dan toe aan de macht was – behaalde 43 zetels.
Vooral wegens zijn zelfmoordaanslagen in Israël wordt Hamas door Israël, de Europese Unie (zie de Europese terreurlijst), de Verenigde Staten Canada en Japan als een terroristische organisatie is de beschouwd. Australi?? en Groot-Brittanni?? beschouwen alleen de militaire vleugel van Hamas, de Izz ad-Din al-Qassam Brigade, als een terroristische organisatie.
Het werd al snel duidelijk dat het Westen een bestuur onder Hamas niet zou erkennen, onder internationale druk probeerden Hamas en Fatah een ‘regering van nationale eenheid’ te vormen. Deze poging mislukte, aanhangers van Fatah en Hamas raakten slaags met elkaar culminerend in een burgeroorlog in Gaea in juni 2007.
Deze strijd kostte 118 mensen het leven, 550 werden gewond. De Palestijnse Autoriteit onthief vervolgens de gekozen Hamas-leden uit hun functie en verving ze door leden van Fatah, deze actie werd door de Palestijnse burgers als onrechtmatig beschouwd. Op 14 juni 2007 nam Hamas de controle over de Gazastrook met geweld over.[16] Op 18 juni 2007 verklaarde de Palestijnse president Mahmoud Abbas de militaire vleugel van Hamas illegaal.
Sinds 14 juni 2007 voert Hamas het bestuur over de Gazastrook en Fatah over de Westelijke Jordaanoever.
Fatah en Hamas kunnen maar niet samenwerken. Dit komt voor een deel omdat Hamas voor een islamitische staat Palestina streeft, terwijl Fatah graag een vrije Arabisch gezinde gematigd socialistische republiek Palestina wil stichten. Anderzijds is Fatah tot de ontdekking gekomen dat geweld tegen Israël niet effectief is. Israël slaat immers hard terug.
Fatah pleit ervoor om geweldloos te onderhandelen met Israël en zelfs bereid te zijn om Israël te erkennen in ruil voor de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever en een compensatieregeling voor de Palestijnse vluchtelingen die in 1948 of 1967 en daarna onteigend of verdreven werden.
Terwijl Hamas pleit voor de vernietiging van Israël met veel geweld en terrorisme.
Conclusie
De VN heeft op 29 november 2012 ingestemd met Resolutie, waardoor Palestina als waarnemend niet-lid het recht heeft aanwezig te zijn en te spreken bij de Algemene Vergadering en kan Palestina toetreden tot VN-commissies en zich ook wenden tot het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Op 31 oktober besloot UNESCO al om Palestina toe te laten. Palestina is ook al lid van de Arabische Liga.
Palestina is nu dus al erkent als niet-lid van de VN en dit een zeer grote stap in de goede richting voor de staatinrichting van Palestina.
Momenteel zijn Hamas en Fatah ook weer met elkaar in bespreking over eventuele samenwerking, als dit goed verloopt betekent dit dat ze gaan samenwerken wat zeer gunstig is voor de bevolking, samen sta je tenslotte sterk.
Wij denken dat als Hamas en Fatah gaan samenwerken en eindelijk over hun trots en eer heenstappen en Palestina weer gaan opbouwen op elk vlak , ze eens kunnen gaan onderhandelen met Israël en de Verenigde Staten om eventuele sancties op te heffen Palestina eindelijk Internationaal zal worden erkent en toe kan treden tot de VN . Dit heeft weer voordelen voor de bevolking en zo kunnen na jaren de bewoners zorgeloos de grenzen over en kunnen de verwaarloosde vluchtelingen terug naar hun thuisland om niet meer als tweederangsburger te worden behandeld.
Wij denken dus dat het nu nog een kwestie van tijd en geduld is voordat Palestina internationaal wordt erkent als zelfstandig staat.