Titel: De garnalenpelster Schrijfster: Nilg??n Yerli Jaar eerste druk: 2001
DAGBOEK: 14 augustus 1986
Lief dagboek, je zou het niet geloven. Mijn broer is uit de gevangenis. Na jaren is hij eindelijk weer vrij. Ik kon het niet geloven toen ik hem zag. Hij had een baard met lange haren, hij leek op Jezus zoals ik hem gezien had in de films. Ik had mezelf zelfs geknepen om te controleren of dit echt was. Ik omhelsde hem en stevig ook. Ik had hem al twee jaar niet gezien en al tien jaar niet aangeraakt. We zagen hem altijd achter de tralies.
Hij had zijn lange haren wel geknipt toen hij kwam en natuurlijk had hij ook zijn baard geschoren. Maar wat hij niet kon verwijderen, was iets dat ik per ongeluk zag. Op zijn borst zag ik dichtgeschroeide gaten. Het was vreselijk om te zien. Ik vroeg wel aan hem wat het was, maar hij zei alleen maar dat het littekens waren van zijn tien jaar.
Niet alleen was zijn uiterlijk anders, geestelijk was hij ook veranderd. Mijn broer was mijn broer niet meer. Hij kon alles niet meer op zijn rijtje zetten. Hij deed alsof ik zijn verloofde was. Hij kwam altijd zo dichtbij me dat ik ervan schrok. Ik ging met hem dansen zelfs en kon het niet meer aan en rende weg van hem en ging naar de badkamer en huilde zo hard. Toen N??sret, mijn broer, tegen mijn ouders zei dat ik zijn verloofde was, waren ze allebei in shock. Mijn mama was er kapot van. Morgen gingen we al terug naar Nederland en mijn ouders zorgden al voor dat we niet samen in de zelfde auto zouden zitten. N??sret zal met mijn ouders meegaan en ik zal met mijn nicht en haar man meerijden.
En wat ik nog meer achter kwam, was waarom mijn moeder al die jaren elke dag garnalen aan het pellen was. Het ging om mijn broer. Ze pelde elke dag de garnalen om meer geld te verdienen en naar hem te sturen zodat hij het wat meer makkelijker kreeg in de gevangenis. En ik schaamde me ervoor dat me moeder steeds garnalen aan het pellen was. Als ik dit wist, zou ik me nooit geschaamd hebben. Ik voel me nu echt stom. Wie schaamt zich nou van zijn moeder? Ik zou willen dat ik alles terug kon nemen, elk opmerking die ik maakte vroeger aan haar en over haar. Ik ben nu trots. Mijn moeder is mijn voorbeeld. Zij zorgde er tenminste voor dat er niks met mijn broer gebeurde in de gevangenis. Hij werd geen slaaf van andere en daar zorgde zij ervoor. Ze pelde wel dag en nacht garnalen, zonder maar ook te slapen. Van wat ik vandaag heb geleerd, is dat mijn moeder altijd iets doet om een reden en wel een goede reden. Zij is mijn voorbeeld en ik moet nooit meer twijfelen over haar.
15 augustus 1986
Lief dagboek, dit is de ergste dag van mijn leven. Mijn moeder is dood” Er was een ongeluk gebeurt. En iedereen loog tegen mij. Ze zeiden dat mijn moeder terug in Ankara was met mijn broer en mijn vader lag in het ziekenhuis. Iedereen zei dat alles goed zou komen, maar nee.. niks komt meer goed. En wat ik me nog af vroeg, waar was mijn broer? Hij was gevlucht zei iedereen.
Geen enkel vraag in mijn hoofd kreeg een antwoord. Ik voelde me zo alleen, dat ik me vriendin Elyn had gebeld. We huilden allebei’ ik kon niks anders. Het ging ook al zo slecht met mijn vader, of hij het nog zal overleven was nog maar een vraag dat alleen God het antwoord er van wist. En ik moest nog aanzien hoe mijn moeder begraven zou worden. Wat moest ik nu doen? Terug naar Nederland? En mijn moeder hier laten? Ja, dat moest ik doen. Dat zou mijn moeder gewild hebben. Ze wilde altijd dat ik zou studeren en iets zou bereiken en mijn vader was altijd de gene die zei dat ik niks kon bereiken en dat gaf me juist het kracht om wel te doen. Ik studeerde hard en deed altijd hard mijn best om iedereen en vooral mijn vader te laten zien wat ik kon bereiken. Ik zal gaan studeren en mijn moeder trots maken ook al was ze niet meer bij me. Ik hou van je mama.