Boekgegevens:
De Hongerspelen – De Hongerspelen Trilogie Deel 1
Oorspronkelijke titel
The Hunger Games
Auteur
Suzanne Collins
Vertaler
Maria Postema
Kaftontwerper
Erwin van Wanrooy
Land
België en Nederland
oorspr. Verenigde Staten
Taal
Nederlands
oorspr. Engels
Genre
jeugdboek
Uitgever
Van Goor
oorspr. Scholastic
Uitgegeven
2008
Medium
boek
ISBN-code
9789047508083
Vervolg
Vlammen
Korte samenvatting:
Het verhaal speelt zich af in de toekomst in de huidige Verenigde-Staten. Vijfenzeventig jaar geleden is er een opstand geweest tegen de regering van het land. De opstand is neergeslagen en sindsdien willen de leiders alle nakomelingen van de opstandelingen straffen. Om de burgers eraan te herinneren wie de baas is, wordt er elk jaar een spel gespeeld. Er worden door het trekken van lootjes vierentwintig kinderen uitgekozen, twaalf jongens en twaalf meisjes. Zij worden wekenlang in een arena opgesloten om elkaar te vermoorden. Het spel gaat door tot er nog maar één iemand is overgebleven.Het verhaal gaat over een meisje, genaamd Katniss. Haar zusje wordt gekozen om mee te doen aan De Hongerspelen. Omdat wist dat haar zusje hoogstwaarschijnlijk vermoord zal worden, offert ze zichzelf op en gaat in haar plaats. Om te overleven moet ze ervoor zorgen dat het publiek haar leuk vindt, zij kunnen haar sponsoren. Het geld van de sponsoren kan namelijk tijdens de spelen gebruikt worden om voedsel of geneesmiddelen de arena ingestuurd te worden. Om dit voor elkaar te krijgen doet ze net alsof ze verliefd is op een medespeler, Peeta. Dit gaat goed, de spelregels worden aangepast waardoor Peeta en Katniss beiden kunnen winnen en elkaar niet hoeven te vermoorden. Als op het laatst alleen Peeta en Katniss nog over zijn worden de spelregels weer teruggedraaid. Katniss kan het alleen niet over haar hart verkrijgen Peeta te doden en andersom ook niet. Ze besluiten samen zelfmoord te plegen. Het zou alleen voor de leiders een schande zijn om geen winnaar te hebben dus mogen ze allebei blijven leven.
Ruimte:
Het boek speelt zich af op veel verschillende plekken, bijvoorbeeld in het District, het trainingscentrum en de arena. Het verhaal begint in District 12. Het District is heel erg vies en de mensen hebben slechte conditie en weinig geld. Op het grote plein in het District worden elk jaar de kandidaten voor de hongerspelen worden getrokken. Het boek speelt voor het grootste gedeelte af in de arena.
De arena bevatte bossen, beekjes, weilanden, een tarweveld, grotten, en een meer. Het grootste deel van de deelnemers maakten goed gebruik van de arena, zoals Peeta en zijn camouflage, Thresh in het tarweveld, Katniss en Rue met de bomen, Foxface waar ze kon verbergen, en de Beroeps Deelnemers met het meer. De arena was vrij saai in vergelijking met andere arena’s gebruikt in de Hunger Games, maar was echt enorm, en het zou enkele dagen duren om van de ene kant naar de andere kant van de arena te lopen. Ergens diep in het bos was een grot waar Katniss en Peeta verbleven toen Peeta ernstig gewond was geraakt.
De deelnemers werden gelanceerd rond de Cornucopia op sokkels, dat was op een vlakte in het midden van de arena. De mijnen onder de platen van de deelnemers, die zijn uitgeschakeld nadat de deelnemers een minuut op de sokkels hebben gestaan, werden later geactiveerd door de deelnemer uit District 3.
Sommige van de ‘muttations’ die woonachtig zijn in de arena werden straathonden die elke gedode deelnemer vertegenwoordigde – Katniss herkende hun menselijke ogen, die leken op de ogen van de gedode deelnemers – ze vroeg zichzelf zelfs af of ze gemaakt werden met behulp van de echte ogen van de doden tributes. Ze hadden ook kragen met het nummer van hun district daarop. Evenals de door het Capitool gecreëerde ‘muttations’, waren er veel spotgaai nesten wonende hoog in de bomen.
Er waren ook veel normale dieren in de arena, die de deelnemers als voedsel bronnen zouden kunnen gebruiken als ze wisten hoe ze vallen moesten maken, of met een wapen konden jagen. Zo waren er konijnen en eekhoorns, vissen en watervogels. Thresh gebruikt het tarweveld als voedselbron. Er waren ook veel struiken met bessen rond de arena. Sommigen van hen waren eetbaar, maar er waren ook enkele struiken met giftige bessen, die Foxface gedood. Er waren ook veel beken in de arena. Echter, de meeste van hen waren niet schoon.
Na het einde van de oorlog werd de arena vernietigd en gedenktekens voor de gevallenen tributes werden gebouwd in de plaats.
Tijd
De tekst wordt geschreven in een chronologische volgorde met af en toe een flashback van de hoofdpersoon Katniss die meestal gaat over haar familie. De gebeurtenissen worden vaak erg uitgebreid geschreven.
– Citaat 1 blz 9: He Catnip, zegt Gale, Eigenlijk heet ik Katniss, maar toen ik dat voor het eerst tegen hem zei, fluisterde ik het zo zacht dat hij Catnip verstond, kattenkruid. En toen er in het bos een of andere maffe lynx bedelend achter me aan begon te lopen, werd het zijn offieciele bijnaam voor me.
Verteller
Het verhaal wordt verteld door een ik-verteller, omdat je alleen komt te weten wat Katniss denkt en vertelt en je geen beeld krijgt van wat de andere personen denken, maar af en toe krijg je wel te lezen dat Katniss weet wat een ander zou moeten denken.
– Citaat 1 blz 23: Zo voel ik me nu ook; ik probeer me te herinneren hoe ik moet ademhalen, ik kan niet praten, ben met stomheid geslagen terwijl de naam binnen in mijn schedel heen en weer stuitert. Iemand pakt mijn arm, een jongen uit de Laag, en ik denk dat ik misschien bezig was te vallen en hij me heeft opgevangen.
– Citaat 2 blz 32: Van alles; beloofde ik haar, ik moet alleen even bedenken wat het ook alweer was. Mijn moeder had een boek dat ze uit de apotheek had meegenomen. De bladzijden waren van oud perkament en stonden vol met inkttekeningen van planten.
Mening:
Dit boek is mijn lievelingsboek geworden. Het is science fiction en fantasy. Mijn twee lievelingsgenres. Het boek wordt geschreven vanuit Katniss haar oogpunt. Tijdens het lezen ergerde ik me op sommige momenten aan Katniss, ze is erg anders dan ik. Katniss is slecht in de omgang met mensen, niet dat ik daar heel goed in ben, maar ik zou gewoon heel anders reageren. Ik ben van mezelf erg opstandig en als ik het ergens niet mee eens ben, dan laat ik dat zeker merken. Katniss heeft de hoop op meer eerlijkheid eigenlijk al opgegeven. Steeds maar weer zijn er mensen om haar heen die in het geheim in de bossen alle frustratie en alle woede blijven uitschreeuwen tegen het Capitool. En steeds weet zij dat het geen nut heeft, dat er niks verandert als je in de bossen een woedeaanval krijgt. Soms voert ze gesprekken waarin zij bijna autistisch reageert omdat het gewoon niet in haar systeem zit om in opstand te komen. Ze heeft haar verschrikkelijke lot al geaccepteerd. Als ik in haar plaats was geweest had ik alle frustratie over de oneerlijkheid eruit gegooid. Niet dat ik niet zou weten dat het geen nut heeft, maar ik zou het kwijt moeten. Zo’n lot als dat van Katniss accepteren zou mij in geen geval lukken.
Het is af en toe natuurlijk ook om een andere reden moeilijk om je in Katniss in te leven. Dat ligt absoluut niet aan hoe het geschreven is. Het ligt aan Katniss’ situatie. Ik leef in een land waarin iedereen een eigen mening kan en mag hebben. Ik heb altijd genoeg voedsel binnen handbereik en ik hoef niet te vrezen dat ik ooit aan zo’n gruwelijk spel hoef mee te doen. Katniss moet elke dag vrezen, haar hele leven bestaat uit vrezen. Ze moet vrezen voor het uiten van haar mening, want overal zitten spionnen van het Capitool die haar en haar familie zouden kunnen doden. Ze moet vrezen omdat elke nieuwe dag een dag kan zijn zonder voedsel. Ze moet vrezen omdat mensen haar het ergste aan zouden kunnen doen dat er voor haar bestaat, Prim van haar afnemen.
Ondanks het feit dat ik me soms moeilijk in de hoofdpersoon kan verplaatsen, blijft het een prachtig boek. Ik denk dat dit vooral komt door de naargeestigheid in het boek. Dat klinkt raar, maar voor mij is het heel logisch. Ik houd van mooie passages waarin veel verdriet of woede wordt geuit. Dit heeft drie redenen:
Ik houd ervan als je een stuk leest waarin iemand waaraan je al lezende zo gehecht bent geraakt sterft en dat je dan huilt. Dat de tranen van de hoofdpersoon opeens ook in jouw ogen staan. Daar houd ik van omdat het onmogelijk lijkt. Hoe kan het nou dat deze rare kriebeltjes die we hebben leren lezen zoveel met je kunnen doen? Hoe kan het nou dat je zo van een niet-bestaand personage gaat houden dat je gaat huilen als het sterft aan een niet-bestaande dood? Deze onwetendheid maakt mijn liefde voor boeken groter. Het antwoord op de vragen hoef ik niet te weten. Ik moet alleen weten dat het iets raars is waar ik eigenlijk bij stil moet staan.
Mijn liefde voor verdrietige passages komt ook door mijn mening over het schrijven over geluk. Ik ben van mening dat het schrijven over geluk gemakkelijker is dan het schrijven over verdriet. Tegenwoordig komt in het leven van een gemiddeld mens waarschijnlijk vaker geluk voor dan angst, verdriet of woede. Het is een talent om het geluksgevoel over te kunnen brengen op papier, maar dit talent hoor je sowieso te hebben als schrijver. Een veel groter talent is om het beetje verdriet dat je in je leven hebt gehad op te kunnen slaan en dat te verwoorden en extremer te maken. Want de schrijfster kan nooit zulke heftige gevoelens gehad hebben als Katniss had, daarvoor moet je bijna in dezelfde situatie terechtkomen.
Een derde reden is dat het lezen een soort wegvluchten is voor mij. Het jezelf verliezen in een andere wereld is heerlijk. Altijd vergeet je je eigen problemen en ga je op in het boek. Als het allemaal goed zit met de hoofdpersoon komt er bij mij een soort van jaloezie vrij. Waarom is hij nou wel zo gelukkig? Nu lijkt het alsof ik mijn leven verschrikkelijk vindt, maar dat is absoluut niet zo. Ik houd van mijn leven, maar blijf erbij dat boeken waarin de hoofdpersoon het beter heeft dan ik mij minder boeien.
Suzanne Collins
Suzanne Collins is een Amerikaanse tv-schrijver en romanschrijver, haar bekendste werk is The Hunger Games trilogie .
Carrière
Collins begon haar carrière bij de televisie, het schrijven van afleveringen en actief deel te nemen aan het personeel van shows zoals Clarissa verklaart het allen .Ze was ook het hoofd-auteur van Clifford’s Puppy dagen , en co-auteur van de Rankin / Bass kerst special, de Kerstman, Baby.
Toen Collins begon te werken aan een televisieshow, ontmoette ze de kinderen van auteur James Proimos, die suggereerde dat ze eens moest proberen kinderboeken te schrijven. En dat is hoe ze begon. Haar eerste boek was Gregor The Overlander, die werd gevolgd door nog vier boeken in the Underland Chronicles .
De Hongerspelen
In 2008 schreef Collins de jong-volwassen dystopische roman The Hunger Games .
Collins beweert dat haar vroege blootstelling aan de Griekse mythologie, in het bijzonder het verhaal van Theseus en de Minotaurus, gaven haar gedachten voor het verhaal. Het was pas veel later dat ze het verhaal van Katniss Everdeen bedacht. In 2009, schreef Collins het vervolg op The Hunger Games , Catching Fire . Het laatste boek in de trilogie, Mockingjay, werd uitgebracht in 2010.
Collins was een van de gecrediteerde scenaristen vande film The Hunger Games. Ze was ook een van de producenten van de film.
Publicaties
De Underland Chronicles
Gregor de Overlander (2003)
Gregor en de profetie van Bane (2004)
Gregor en de Vloek van de Warmbloods (2005)
Gregor en de Merken van Secret (2006)
Gregor en het Wetboek van Claw (2007)
De Hongerspelen
The Hunger Games (2008)
Catching Fire (2009)
Mockingjay (2010)
Andere boeken
Fire Proof: Shelby Woo # 11 (1999)
Wanneer Charlie McButton verloren macht (2005)
Wanneer Charlie McButton aan de macht (2009)