Paul Lohman is een gelukkig getrouwde man met ‘?n zoon. Hij is heel lang leerkracht geschiedenis geweest in het secundair onderwijs maar is daar mee gestopt toen de schoolpsycholoog een psychische afwijking bij hem vaststelde. Op de avond dat het verhaal begint heeft Paul samen met zijn vrouw een afspraak met zijn broer, Serge, en schoonzus, Babette in een duur restaurant. Het wordt al snel duidelijk dat Paul erg jaloers is op de politieke carri??re en faam van Serge, die het inmiddels bijna tot premier van Nederland heeft geschopt. Paul lijkt een hekel te hebben aan zijn broer en de stijve bedoening in het, naar zijn mening, veel te dure restaurant. Hij ergert zich aan alles wat zijn broer doet en zegt. Eerst houdt hij zijn temperament in bedwang voor zijn vrouw Claire, die liever geen sc??ne wil, maar stilaan komt zijn toch wat agressieve en onbeschofte kantje naar boven.
Het wordt duidelijk dat Serge hen heeft uitgenodigd om over hun zonen te praten. Michel, de zoon van Claire en Paul en Rick, de zoon van Serge en Babette, hebben een tijdje terug vuilniszakken naar een dakloze vrouw gegooid die lag te slapen in het hokje van een bankautomaat waar de jongens geld wilden afhalen. Toen ze een lege jerrycan gooiden, gevolgd door een aansteker, is die ontploft en was de vrouw op slag dood. Claire en Paul willen dit kost wat kost geheim houden om hun zoon te beschermen, maar tijdens het diner wordt duidelijk dat Serge daar anders over denkt. Hij lijkt de enige met schuldgevoelens te zijn en wil zich zelfs terugtrekken als lijstrekker en het geheim publiek maken.
Claire, die eerst als een intelligente, lieve vrouw wordt voorgesteld laat dan ook een raar kantje zien. Ze vindt dat haar zoon helemaal niet met schuldgevoel moet leven en dat de dakloze waarschijnlijk toch ook niet de onschuld zelve was. Ze praat hem goed en verdedigt hem volledig. Ook als ze tegen Michel zelf praat is het duidelijk dat ze hem niets kwalijk neemt en ze zegt hem dat hij alles moet doen om de geadopteerde zoon van Serge en Babette, Beau, het zwijgen op te leggen. Het diner loopt volledig fout en als Serge vertelt dat hij de volgende ochtend een persconferentie heeft gepland waarin hij zal duidelijk maken dat hij zich definitief terugtrekt nemen Claire en Paul het besluit om daar een stokje voor te steken.
Claire volgt Serge naar de bistro waar hij nog iets wil gaan drinken en verwondt hem daar met afgebroken wijnglas in het gezicht. Paul en Claire krijgen hun zin en het geheim blijft bewaard, de carri??re van Serge is gekelderd door het verschrikkelijke litteken in zijn gezicht en Beau blijkt spoorloos.
Paul, het hoofdpersonage, is een verbitterde, agressieve man die zijn job als leerkracht heeft moeten opgeven omdat hij een erfelijke, psychische ziekte heeft die voor die agressiviteit en ongevoeligheid zorgt. Het is al enkele keren gebeurd dat hij iemand te lijf is gegaan, of zich nog maar net kon bedwingen. Hij kan zijn broer, Serge, niet luchten en vindt hem een leeghoofd, maar ergens is hij vreselijk jaloers op de carri??re die Serge heeft gemaakt. Paul heeft zijn zoon, Michel, nooit streng opgevoed en zelfs na het incident met de dakloze pakt hij hem niet streng aan. Als hij hoort dat hij aan een psychische ziekte lijdt die erfelijk is denkt hij de ziekte meteen ook in zijn zoon te herkennen. Voor zijn vrouw heeft Paul heel veel respect en liefde. In zijn ogen is zij ongelooflijk intelligent en rechtvaardig, en ze kan niet snel iets mis doen voor hem. Gedurende het verhaal wordt Paul minder en minder sympathiek en ook compleet onredelijk.
Claire, de vrouw van Paul, zegt nooit heel veel maar kan aan Paul met enkel een blik duidelijk maken wat ze bedoelt. In het begin van het verhaal lijkt ze een zeer verstandige en lieve vrouw te zijn die het goed bedoelt met iedereen. Ook zij lacht stiekem wat met Serge en het is duidelijk dat ze op hem en zijn vrouw neerkijkt, maar bij haar is dit subtieler aanwezig dan bij Paul. Als het over haar zoon gaat is Claire heel beschermend. Ze wordt zelfs wat onredelijk en onmenselijk als ze hem in de kwestie met de dakloze begint te verdedigen. Zo zegt ze dat de dakloze daar helemaal niet hoorde te liggen en dat ze niet wil dat Michel met schuldgevoelens moet leven. Ook tegen Michel maakt ze zich niet kwaad en ze zegt zelfs dat hij moet doen wat nodig is om Beau, de adoptiefzoon van Serge en Babette die hem chanteert, het zwijgen op te leggen en dit resulteert uiteindelijk in de verdwijning van Beau, waar Claire Michel een alibi voor bezorgd. Ook Claires agressieve kant komt naar boven als ze Serge te lijf gaat met een gebroken wijnglas en hiermee is ook duidelijk dat ze alles zou doen om haar zoon te beschermen.
Serge, de broer van Paul, is een bekende politieker die grote kans maakt om de volgende premier te worden. Serge voelt zich graag belangrijk en probeert op de hoogte te zijn van alle nieuws en actualiteiten zodat hij overal over mee kan praten. In tegenstelling tot Claire en Paul ziet Serge de gruwelijkheid in van de daden van Michel en Rick. Hij voelt schaamte en schuld en wil zich daarom terugtrekken uit de politiek, dit tot ongenoegen van zijn vrouw Babette. Serge wil zelfs de daden van hun zonen publiek bekennen, en dit had hij eigenlijk al beslist voor ze het restaurant binnengingen. Hij schuift de schuld ook niet in de schoenen van de dakloze en legt de verantwoordelijkheid volledig bij Michel en Rick. Tot dit punt leek Serge de onredelijke, leeghoofdige idioot, maar bij deze kwestie lijkt hij de enige te zijn die op een menselijke en zinnige manier reageert.
Babette, de vrouw van Serge, blijft iets meer op de achtergrond. Door haar rode, dikke ogen is duidelijk dat als ze het restaurant binnenkomen, ze al gehuild heeft. In het begin denk je dat het huwelijk tussen de twee niet goed loopt, maar later komt het geheim uit en blijkt dat zij niet achter de keuze van Serge staat om de persconferentie te houden en zich terug te trekken uit de politiek. De carri??re van haar man lijkt op dat moment ook belangrijker voor haar dan wat er met haar zoon is gebeurd. Babette blijft niet zo kalm en koel als Paul en Claire tijdens de discussie, ze begint te wenen en maakt een sc??ne in het restaurant. Toch blijft ze haar man steunen tot op het einde.
Het thema van dit verhaal is zinloos geweld en hoe dit ieder koppel met kinderen kan gebeuren, je zoon of dochter die in zo’n situatie terechtkomt. Toch doet Koch ook weer afbreuk aan deze algemene angst die voor iedereen zou kunnen waar worden, door Paul een zeldzame, psychische afwijking te geven, die hem agressief maakt en waarvan hij denkt dat Michel het ook heeft. Dit maakt het al een stuk minder alledaags en herkenbaar. Ook de ongevoelige reacties van Paul en Claire die erop volgen maken dat de situatie minder geloofwaardig, want plots blijken ze allebei iets onmenselijk en misschien zelfs kwaadaardig te hebben. Elke ouder zou waarschijnlijk hun kind uit de handen van de politie willen houden maar hem/haar toch wel zelf eens stevig aanpakken. Hierdoor krijg je plots veel meer sympathie voor Serge, die veel correcter reageert, hoewel je het hele verhaal hebt gedacht dat hij degene was die altijd voor uiterlijke schijn zou kiezen en onethische beslissingen zou nemen.
Heel het verhaal wordt in de ik-persoon geschreven van Paul Lohman. Hierdoor zie je alles door zijn ogen en besef je in het begin nog niet dat dat voor een verstoord beeld zorgt, door zijn ergernissen, agressiviteit en jaloezie. Ook Claire wordt door zijn kijk voorgesteld als een enorme intelligente en lieve vrouw waardoor ik in het begin een grote sympathie voor het koppel had, maar die was op het einde volledig weg.
Het verhaal is heel hedendaags en is zelfs gedeeltelijk echt gebeurd in Spanje, waar een dakloze ook werd bekogeld en in brand gestoken door jongeren van een goede afkomst. Het wereldbeeld in dit boek is in zeker zin vrij negatief omdat het het enorme ego??sme van de mensen toont, de onverdraagzaamheid t.o.v. een dakloze, jongeren die plezier vinden in zinloos geweld, etc’Toch zit er ook nog het beetje positieve in van ouders die kost wat kost hun kind willen beschermen en dit toch wel uit liefde doen.