Lang geleden, toen Hera, godin met koeienogen die dusdanig naar voren kwamen dat ze zelfs de snelvoetige held Achilles ermee zou kunnen aanschouwen, de reusachtige ogen die z?? goed konden zien dat haar wolkenverzamelende man en oppergod Zeus er niet over na hoefde te denken om zijn vrouw ontrouw te zijn, vol afschuw vertelde dat zij zwanger was van een sterveling. Deze dappere en strijdlustige man, die zeker niet slap was en niet naast zijn schoenen stond, droeg de veelzeggende naam Peinasmenos. Een naam die doet denken aan fascinerende helden als de veellistige Odysseus die zijn handen uitstrekt en als een hongerige leeuw naar de God van de oorlog Ares, die zo veel strijd had gevoerd dat zijn ogen er van uitpuilden en het leek alsof deze sluwe maar emotieloze ogen er vuur van spuwden, staarde en dat deze, terwijl hij aangeschoten was, po??tische gedichten aan hem voorlas terwijl hij zichzelf te goed deed, daar deed deze naam aan denken. Het infantiele kind dat nog erg kwetsbaar was, werd naar de daden van zijn strijdlustige, maar goedwillende vader die zo hongerig was als 12 leeuwen die voor meer dan 3 weken niks gegeten hadden vernoemd; Gennaios. Zeus werden deze woorden onder ogen gebracht en hij was zo furieus als een duivel die in de onderwereld door de miserabele God van de onderwereld Hades werd behandeld alsof hij een overweldigende en zeer machtige krijgsheer en opperbevel-hebber was, z?? ziedend was hij, omdat zijn vrouw overspel pleegde. Dit was de krachtige maar niet meer dan begrijpbare reden dat hij de godin met koeienogen en zijn vrouw Hera opdroeg het kind te doden zodra het was geboren. Hij dreigde ook dat als zij dit niet binnen 7 zonsondergangen had gedaan, hij het zelf op een hardhandige manier zou waarmaken.
Het duurde enkele minuten, maar misschien waren het wel uren voordat het doordrong bij de normaal zo duidelijke, zelfverzekerde en oh Godalmachtige Hera die met een mond vol tanden stond omdat ookal dat ze wist dat bij elke roos doornen zaten, omdat zij weliswaar het mooiste geschenk op aarde had ontvangen maar deze af moest staan van haar machtige oppergod, de wolkenverzamelaar, Zeus. Na uren, zelfs enkele etmalen te hebben nagedacht toen haar kind daadwerkelijk levend ter wereld kwam, besloot zij haar jongen niet te doden, maar de voogdij aan een uiterst, misschien wel t??, jong echtpaar van een jaar of achttien ook al was het misschien een paar jaren meer, te geven. Vol emoties gaf zij de mooie Gennaios aan de zo zachtaardige als een onvoorstelbaar oprecht kind dat je het liefst zoveel als mogelijk verzorgd Diakritikos en de ook lieve maar soms ook zo streng en strict overkomend als een opperbevelhebber in het Spartaanse leger die echter wel het allerbeste met je voor heeft Enareta. Terwijl met de handen op de dijen werden geslagen nam de ontroostbare Hera afscheid van haar kind die haar met grote verwonderde ogen die zo blauw waren als de zee van Athene en met blonde haren die wapperden als een waaier in de sterkstaande wind die van het Oosten kwam.
Jaren later, misschien wel decennia later, ook al lijkt dit misschien wat overdreven omdat Gennaios zo dapper en sterk was als Herakles die de grootste gevaarten trotseerde en zo krachtig als de Trojaanse vloot op zijn hoogtepuntwas, dat hij veel eerder de held van de Atheners zou moeten zijn geworden. Hij overwon ??cht ??lles, van de soldaten en matrozen van het leger van Heraklion, tot de machtigste opperbevelhebbers en koningen van de Trojanen. Tot op een dag, die de zwartste uit de geschiedenis van de Atheners leek te worden. Zo zwart als de onderwereld van de afgrijselijke kelders van de God van de onderwereld, broer van Poseidon, God van de zee??n en Zeus, oppergod, Hades. Zo zwart als de nacht zonder goudgele maan of sterren die aan de top van de hemel fonkeren. Z?? zwart zou die dag moeten worden. Een van zijn soldaten, Deilos, rende op hem af en sprak de woorden en bracht deze als volgt uit: ‘Heer, oh machtige heer der Atheners. Machtiger dan Zeus, God van ons allemaal. Help ons toch, oh heer! Die misselijkmakende en oh zo laffe Trojanen, volk al wonend naast de Ege??sche zee, zij hebben onze vloot aangevallen. Het dunkt mij onmogelijk, oh edelachtbare Gennaios, maar toch heeft het plaatsgevonden!’ Verschrikt als eekhoorns en muizen die een voor hen reusachtige menselijke schaduw tegenkomen, maar nog altijd zo standvastig als Appolo, godin van de voorspellingskunst die zich nooit liet kennen en strijdlustig als Ares, god van de oorlog die het liefst elk levende wezen op aarde af wilde slachten met zijn zo vlijmscherpe zwaard als de ogen van Zeus toen hij erachter kwam dat zijn vrouw die overspel had gepleegd een barbaars kind had gebaard met een man die niet zijn naam droeg, reageerde Gennaios op de woorden die tot hem werden gesproken door de laffe soldaat. Hij nam zijn enorme wapenuitrusting, sprong op zijn hengst die zo wit was als de parels die op de stranden van Ithaka gevonden konden worden na een zoektocht die tot een levenswerk kon worden beschouwd omdat deze parels z?? zeldzaam waren, dat slechts de grootste helden in de geschiedenis van de Grieken ooit zo’n prachtig voorwerp mochten bewonderen. Zo wit als het paard was, zo fel en scherp was het ook. Het paard van Gennaios galoppeerde naar de rijkste en mooiste stad ter wereld, Athene. Eenmaal daar aangekomen, zorgde hij ervoor dat hij de orde, die totaal uit de hand was gelopen doordat de barbaarse Trojanen het land binnen waren gevallen, herstelde. Gennaios, die normaal zeer gedecideerd overkwam op de gehele Griekse bevolking, stond er nu echter zo radeloos bij als Hera toen zij de woorden beluisterde die haar echtgenoot Zeus naar haar schreeuwde, dat ze haar bloedeigen nakomeling om diende te brengen. Hij besloot echter als een wilde tijger, die zo agressief en krijgszuchtig was als de God van de oorlog op zijn hoogtepunt, er tegenin te gaan. En met succes. De gehele kolonne werd door hem en zijn vermoeide maar toch nog altijd oorlogszuchtige leger uitgeroeid, ‘?n voor ‘?n, tot ze bij de opperbevelhebber waren. Het was een man die Gennaios nog nooit eerder onder ogen had gehad: het was zijn vader Peinasmenos, die met uitpuilende ogen zijn zoon aankeek en hem tot stoppen dwong waarna hij hem uitlegde zijn vader te zijn. Penaismenos deed zijn zoon wenen, waardoor er bij hem zelf ook vocht uit zijn traanbuizen liep. De tranen waren zo zout als de haring uit het barbaarse noorden en zo blauw als de diepste oceanen die deze planeet machtig was. De geraakte opperbevelhebber Gennaios besloot met zijn vader weg te lopen van de linie, een daad die tot de Grieken normaliter als de lafste werd beschouwd. Maar ook al decideerde Gennaios het leger, zijn soldaten wisten dat hij een meesterlijke leider was die de enige was die de Trojanen had verslagen, en niemand anders. Gennaios werd nooit meer gezien, tot het moment dat de vrouw met fraaie lokken Hera hem vond. Zij wist dat het machtigste wezen op aarde, haar man Zeus, haar zoon allang was vergeten omdat zij hem wijs had gemaakt dat zij het ontschuldige kind inderdaad had vermoord. Toen Hera Gennaios vertelde dat zij hem nooit meer kon zien vanwege het afzienbare feit dat eigenlijk niet getolereerd zou moeten worden omdat daden vergeven moeten kunnen worden hoe erg ze ook zijn. Helaas deed dit verdriet Gennaios zo ontzettend veel dat hij besloot het messcherpe wapen uit zijn hulst te trekken om vervolgens zijn glanzende keel open te snijden waardoor er liters bloed uitkwamen die zo rood waren als de lippen van de beeldschone Aphrodite, godin van de schoonheid en het hart vol liefde dat Hera haar zoon altijd probeerde te geven. Zo rood was het bloed van Gennaios, toen hij stierf onder de niet meest erbarmelijke omstandigheden. Gennaios wordt, en zal nog altijd worden herrinnerd als een van de dapperste Grieken uit de gehele historie.
