André Kertész was een veelzijdig fotograaf die uiteenlopende onderwerpen fotografeerde zoals straatbeelden, portretten, naakte vrouwen die hij met zijn camera optisch vervormde en stillevens.
Zijn stijl werkte inspirerend en werd bewonderd door de surrealisten omdat zijn fotoé?s van echte plaatsen en voorwerpen doordrongen waren van een bijna verborgen gevoel van verwondering.
Zijn werk beénvloedde het moderne foto journalisme. Henri Cartier-Bresson wordt door sommigen aangeduid als de vader hiervan. Deze nam de ‘photographic trap’ over, die Kertész hanteerde.
Een precieze stijlrichting plakken op Kertész is moeilijk, aangezien hij een fotograaf was. De fotografie is een kunstvorm die valt onder het realisme, omdat de camera de authentieke werkelijkheid vastlegt. In tegenstelling tot de schilderkunst, kan de fotografie niet putten uit de verbeeldingskracht van de kunstenaar. Een fotograaf kan niets maken dat niet bestaat, maar hij kan wel het beeld manipuleren. Hij kan de compositie aanpassen zoals Kertész deed bij ‘Chez Mondrian’, waarvoor hij de bloempot verplaatste zodanig dat die paste binnen de compositie die hij voor ogen had. De fotograaf kan ook het beeld vervormen door filters of andere lenzen te gebruiken waardoor de fotoé?s een bepaalde sfeer krijgen. ‘Chez Mondriané’ is dus een voorbeeld van het realisme, en richting die overkoepelend is voor het oeuvre van Kertész.
Het realisme startte in het midden van de 19de eeuw in Frankrijk met Gustave Courbet als voornaamste pionier. Verder waren ook Jean-Franéois Millet, Honoré Daumier en Jean-Baptiste-Camille Corot van belang voor de verdere ontwikkeling van deze stijl. Het was een reactie op de romantiek en de historieschilderkunst en streefde naar het zo realistisch mogelijk weergeven van de (maatschappelijke) werkelijkheid. Een grote invloed had ook het opkomende marxisme, die de gewone arbeider centraal stelde. Het onderwerp was dus vaak de gewone man die werkte aan zijn gewone dagdagelijkse taken.
Gelijktijdig met deze verandering in de schilderkunst, kwam ook het naturalisme op in de literatuur van onder andere: émile Zola, Honoré de Balzac en Gustave Flaubert.
Het realisme vermeed stilering en had als doel de levensvormen, het perspectief en de details van het licht en de kleur zo nauwkeurig mogelijk weergeven.