Er is onderzoek gedaan naar de bepaling van de rhesusfactoren. De rhesusfactor wordt bepaald doormiddel van het Desoxyribonucle??nezuur (DNA). Om dit te bepalen worden er een aantal technieken toegepast.
Rhesusfactoren zijn antigenen die zich bevinden op de rode bloedcellen. Bij de rhesusfactoren zijn er verschillende soorten antigenen en deze worden ook wel irregulaire stoffen genoemd. Dit wordt weergegeven in letters, zoals D, c, C, E en e. De rhesusfactor is belangrijk om te bepalen en dit geldt vooral bij zwangere vrouwen en bij bloed transfusies. Bij de zwangerschap is het antigen D erbij betrokken. Wanneer het antigen D aanwezig is in het bloed is het positief en wanneer het antigen D niet aanwezig is in het bloed is het negatief. Wanneer bij de vrouwen het antigen D niet aanwezig is kan dit gevolgen hebben voor het kind, wanneer het kind wel deze antigen bevat. De vrouw gaat dan antistoffen maken tegen het kind en kan daardoor grote gevolgen hebben voor het kind [1].
Ook bij bloed transfusie zijn de hoofdbloedgroepen in beeld, dit zijn A, B, AB en 0. Deze hoofd bloedgroepen worden weer gegeven met negatief of positief. Dit heeft te maken met de rhesusfactor D en dat deze aanwezig is of niet. Wanneer deze wel aanwezig is, dan is het positief. Is deze niet aanwezig, dan is het negatief. Ook bij bloedtransfusie is het belangrijk dat het juiste bloed wordt gegeven. Als er positief bloed wordt gegeven aan een persoon met negatief bloed, dan ontstaat er agglutinatie in het bloed en dit kan ernstige gevolgen hebben [2].
Het is belangrijk dat er van te voren onderzoek wordt gedaan naar deze rhesusfactoren. De rhesusfactoren kunnen worden onderscheiden in 2 soorten, het fenotype en het genotype. Het fenotype wordt bepaald via het bloed en het genotype via het DNA.
Om de rhesusfactoren te bepalen worden er een aantal technieken toegepast. De technieken die daarvoor worden gebruikt zijn DNA-isolatie, polymerase chain reactie (PCR) en gel elektroforese.
De eerste techniek die wordt uitgevoerd is DNA-isolatie. Dit gebeurd door DNA uit de wangslijmvliescellen te halen. De eerste stap bij DNA-isolatie is het openbreken van de cellen. Dit kan worden gedaan door de cellen bloot te stellen aan een hogere druk of door de osmotische waarde te veranderen, waardoor de cellen openbarsten. Dan worden de celresten verwijderd, dit wordt gedaan door het DNA te centrifugeren. Na de centrifuge worden de celresten verwijderd. Dan moeten de eiwitten worden verwijderd. Dit wordt gedaan door er een stof bij toe te voegen dat ervoor zorgt dat er een scheiding ontstaat tussen het DNA en de eiwitten. De laatste stap is om het ribonucle??nezuur (Rna) te verwijderen. Om het Rna te verwijderen wordt er Rnase toegevoegd. Dit is een enzym dat er voor zorgt dat het Rna wordt afgebroken. Vervolgens wordt dit gecentrifugeerd en is er een scheiding ontstaan tussen het DNA en het Rna. Dan kan het DNA uit het cupje worden gehaald en is er ge??soleerde DNA [3].
De volgende stap is PCR. Het principe van PCR is het verdubbelen van het DNA. Om dit uit te kunnen voeren zijn er losse nucleotiden, primers en thermus aquaticus polymerase ( taq polymerase) nodig om het DNA te verdubbelen. Ook wordt er gebruik gemaakt van verschillen temperaturen. De PCR doet 3 stappen, voordat het DNA is verdubbeld. De eerste stap is de denaturatie stap. De temperatuur wordt gebracht op 90 ‘ 95 graden, hierdoor wordt het DNA gesplist, doordat de binding van waterstofbruggen worden verbroken. Vervolgens komt de stap annealing (aanhechting). De temperatuur wordt hierbij iets verlaagd. De temperatuur zit dan tussen de 50 en 60 graden. In deze stap kunnen de primers binden aan de gescheiden ketens. De laatste stap is elongation ( verlenging). Bij deze stap wordt het DNA verlengt, dit wordt gedaan door het Taq polymerase. Die zorgt ervoor dat de losse nucleotiden worden gekoppeld aan de streng van het DNA en dit zorgt voor de verlenging. Wanneer de elongation klaar is, is het DNA verdubbeld. Deze 3 stappen zijn samen ‘?n cyclus. Totaal worden er ongeveer 40 cycli uitgevoerd, daarna is er genoeg DNA om mee verder werken. De PCR kan enkele uren duren [4].
De laatste techniek is de gel elektroforese. Bij deze stap wordt het DNA zichtbaar. Het DNA wordt op grote gescheiden en wordt vervolgens onder het UV-licht bekeken, hiermee worden de rhesusfactoren bekend. Eerst wordt er een agarosegel gemaakt, deze gel bevat buffer met agarose en ethidium bromide. In het gel bevinden zich gaatjes en in die gaatjes wordt het DNA in gepipetteerd met verschillende antiserums. Om het DNA goed te kunnen zien wordt er een loading dye aan toegevoegd, dit zorgt ervoor dat het DNA blauw kleurt. Het gel komt in de elektroforese en deze wordt onder stroom gezet. Het DNA is negatief geladen en wordt dus aangetrokken aan de + pool. Ook wordt er ethidium bromide toegevoegd, dit zorgt ervoor dat het DNA zichtbaar is onder het UV-licht. Ethidium bromide is positief geladen en wordt dus aan getrokken door de ‘ pool, hierdoor gaat het door het DNA heen. Wanneer de elektroforese is afgelopen, kan het DNA worden bekeken onder het UV-licht en zijn de resultaten van de rhesusfactoren bekend [5].
De doelstelling voor dit onderzoek was: Het bepalen van de rhesusfactoren van het DNA van het genotype en dat deze overeenkomen met het fenotype. De rhesusfactoren van het fenotype zijn van te voren bepaald.