De geschiedenis van het antiraketschild gaat een aantal jaren terug. Amerika zat toen midden in de koude oorlog. Ronald Reagan, die destijds president van de VS was, stelde op 23 maart 1983 een vernieuwend defensiesysteem voor om vijandelijke (lees: Russische) nucleaire raketten te onderscheppen. Hij noemde het plan de ‘Strategic Defence Initiative’ (SDI). Die naam sloeg niet echt aan; door de volksmond werd het al snel ‘Star Wars’ genoemd, vanwege het buitenaardse idee: het plan bevatte laser-schietende satellieten, r??ntgenstralen en meer wat goed in een sciencefiction film zou passen. Dit alles zou natuurlijk ook astronomische bedragen kosten.
In 1984 ondernam het Amerikaanse ministerie van Defensie de ontwikkeling van de SDI. Het plan werd gewijzigd toen president George H. W. Bush zich focuste op de ‘Global Protection Against Limited Strikes’ (GPALS): een slimmere en meer compacte versie van de SDI, die naast Amerika ook bondgenoten zou beschermen. Dit duurde niet lang. Toen een paar maanden later de koude oorlog was ge??indigd, stopte het ministerie van Defensie met financieren voordat het ook maar ergens op leek wat Reagan voor ogen had.
In 1987 concludeerde the American Physical Society dat Star Wars onmogelijk was met de toen bestaande technologie, en er tien jaar onderzoek nodig was om te leren of het ??berhaupt ooit mogelijk zou kunnen zijn.
A Madman’s Dream’
Op 22 mei 1996 kondigde president Clinton in een grote speech aan $13,5 biljoen te besteden hebben gesteld aan onderzoek voor de ontwikkeling van een militair afweersysteem tegen inkomende raketten, wat wel erg veel weg had van Reagans Star Wars. De Republikeinen hadden het idee van een antiraketschild namelijk nooit losgelaten, maar werden teruggehouden door de Democraten. Bob Dole en Newt Gingrich, twee hoge pieten in de Amerikaanse politiek, kondigden bovendien aan het streven te hebben om het systeem in 2003 af en werkend te hebben.
Drie jaar later, op 18 maart 1999, ging de meerderheid van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden pas akkoord met de bouw van dit systeem en werd er een wet aangenomen die dit mogelijk maakte. De Democraten veranderden namelijk van gedachten in 1998, na berichten dat Noord-Korea proeven deed met langeafstandsraketten. Kort daarvoor berichtte een Amerikaanse onderzoekscommissie dat Noord-Korea, Iran en Irak in de nabije toekomst zouden beschikken over raketten die naar de VS zouden kunnen vliegen. Nadat een week voor het akkoord bekend werd dat China met behulp van een spion mogelijk nucleaire geheimen had gestolen uit een Amerikaans militair laboratorium, waren de Democraten helemaal verkocht.
Ze stelden wel een voorwaarde, waarin staat dat de onderhandelingen met Rusland over wapenvermindering niet mogen lijden onder het antiraketproject. Hier waren de Russen niet mee getroost. Volgens hen was het project in strijd met het ABM-verdrag uit 1972, dat de bouw van een landelijk afweersysteem verbiedt. De VS benadrukten dat het raketschild in tegenstelling tot Reagans versie niet bedoeld is om een massale kernaanval te stoppen, maar voor bescherming voor aanvallen van ‘terroristische staten’, zoals Irak en Noord-Korea.
In september 1999 kondigde president Clinton aan het systeem uit te stellen tot zijn opvolger. Hij nam deze beslissing vanwege een reeks van teststoringen, vertragingen in sommige programmaonderdelen, en conflicten vanwege het veranderen van het ABM-verdrag.
Actie reactie
In januari 2001, bij het aantreden van president George W. Bush, geeft hij aan een sterke betrokkenheid te hebben bij het zo snel mogelijk inzetten van raketverdediging. En dat doet hij ook. Kort na de aanslag op 9 september dat jaar, voerde de Amerikaanse landmacht een ‘hit-to-kill’ test uit, waarin het principe van een raketschild werd getest. Dit gaf positieve resultaten.
In 2002 heeft president Bush de plannen verbreed met iets wat zijn vader ook al had voorgesteld: niet alleen de VS, maar ook haar vrienden en bondgenoten zouden beschermd worden door het systeem. Dit gebeurt wanneer Isra??l in 2011 beschikt over een zogeheten Ijzeren Koepel.